نشان تجارت - محمد آیتی: احمدحسین فلاحی نماینده همدان از عدمتحقق ساخت مسکن که یکی از وعدههای برجسته دولت سیزدهم بود، گله دارد. او در انتقاد به همین مسئله با کیان آنلاین گفتوگو کرده که در ادامه میتوانید مهمترین بخشهای آن را بخوانید:
* ساخت چهار میلیون مسکن و به نوعی هر سال، یک میلیون واحد مسکونی، وعده دولت نبود، بلکه مصوبه مجلس بود. مجلس تصویب کرده بود که دولت بر اساس نیازهای کشور هر سال یک میلیون مسکن تولید کند. با توجه به اینکه دو سال طول میکشد تا مسکنها، ساخته و تحویل شود، باید هر دو سال، دو میلیون مسکن ساخته و تحویل شود و اکنون باید از دولت پرسید آیا دو میلیون مسکن ساخته و تحویل مردم دادهاید؟
* الان در خیلی از استانها این کار تحقق پیدا نکرده است. البته بعضیها استانها از برنامه جلو و بعضیهای دیگر، عقب هستند. استان حوزه انتخابیه من، یعنی همدان، آخرین استان در بین استانها بوده و لقب ضعیفترین را در این رابطه به خود اختصاص داده است و باید بگویم تا الان واحدی تحویل مردم نشده است. البته شروع ساخت و ساز در جاهایی کمابیش بوده، ولی اتفاق نهایی نیفتاده است. البته باید بگویم با فشارهایی که وارد شد، زمینهای دولتی در مرکز استان برای ساخت مسکن، تحویل شد.
* رهبر معظم انقلاب در سال جاری در حرم امام رضا (ع) به استفاده از بخش خصوصی تاکید کردند. حال چند عامل نمیگذارد که این مسئله تحقق پیدا کند. در بحث ارز دولتی چنین چیزی امکانپذیر نیست. یعنی دولت اگر الان بخواهد پول چهار میلیون مسکن را تامین کند، منابعش وجود ندارد.
* از طرفی، همه مردم توان گرفتن وام ۳۰۰ تا ۴۰۰ میلیون تومانی را ندارند، چون بازپرداختهای بالایی دارد. بعضی از مردم توانمندی دارند و بعضی تحت پوشش هستند که مسکن محرومین شامل حال اینها میشود. عدهای این وسط هستند که شامل این دو دسته نمیشوند، مثل خیلی از طلبهها که محال است صاحبخانه شوند و امکان دریافت این تسهیلات را ندارند.
* راه درمان این بود که دولت از تسهیلات خارجی و بخش خصوصی استفاده کند. در این بخش، ضعف بزرگی دیده میشود که از بخش خصوصی استفاده نکردهاند. خیلی از سرمایهگذاران و انبوهسازان مراجعه کرده و گفتهاند که حاضرند در بخش مسکن کمک کنند و خانه بسازند و به جای پول، از دولت نفت بگیرند.
* انبوهسازان میگویند که ما مسکن را برای شما میسازیم و ۲۵ درصد آن را به ما نفت بدهید تا خودمان ببریم و بفروشیم. این انبوهسازان چندین گروه هستند. در این رابطه، با وزارت راه و شهرسازی و سازمان ملی مسکن هم صحبت شد. با شرکتهای چینی، کنسرسیوم چینی و ارمنی، شرکتهایی که ایرانی هستند و در خارج فعالیت دارند و شرکتهایی که با کشورهای دیگر همکاری دارند و در ایران نیز دفتر نمایندگی دارند هم، گفتگوهایی صورت گرفته و همه اینها حاضر هستند که در ایران ساخت و ساز بکنند و در قبال زحمتکشید خود، نفت بگیرند. از اینرو، دولت اگر از این تشکیلاتها و پتانسیلها استفاده میکرد، میتوانست در حد قابل ملاحظهای به وعده خود جامه عمل بپوشاند.
* اصرار دارم بگویم که راه درمان در زمینه ساخت مسکن در کشور، فقط استفاده از ظرفیت بخش خصوصی و سرمایهگذاری خارجی است. متاسفانه دولت در بخش مسکن موفق عمل نکرد، هم در واگذاری زمین، هم در استفاده از بخش خصوصی و هم در ارائه تسهیلات، ناکام بود.