نشان تجارت - علی استرابی آشتیانی: «سیدمهدی ثریا» در چهاردهم اردیبهشت سال ۱۳۰۷ در تهران به دنیا آمد. پدرش، سیدنورالدین ثریا، هنرمند دارای خطی بسیار خوش و ادیبی فرهیخته بود. همچنین پدربزرگش، حاج سیدرفیع ثریا از برپاکنندگان اولین مدارس میز و صندلی‌دار در ایران و تهران بود. از این‌رو، سیدنورالدین در ادامه راه پدر، مدارس ملی مبارکه اتحادیه و شرف احمدی را تاسیس و مدیریت می‌کرد.
مهدی ثریا، جامعه‌شناس و مترجم بزرگ و به نام کشورمان بود. ایشان علیرغم خدمات ماندگاری که به این سرزمین کرد، کم نام و نشان زیست و همچنین گمنام از دنیا رفت. گرچه آن‌هایی که شاگرد و همکلامش بودند و یا او را از نزدیک می‌شناختند، گواهی می‌دهند که استاد ثریا شخصیتی بزرگوار، فرهیخته، مهربان و دلسوز بود و جزء معدود افرادی بود که آنچه را می‌نوشت و می‌اندیشید در منش و رفتار خود پیاده می‌کرد.
وی در تمام عمر خود در کشورش ماند و با تمام وجود برای مردم و فرهنگ ایران نوشت، ترجمه کرد، تدریس کرد و کوشید. استاد ثریا به انسان‌شناسی روان‌شناختی علاقه بسیار داشت و سال‌ها در این زمینه در دانشگاه تهران تدریس کرد. استاد ثریا همچنین تالیفات و ترجمه‌های بسیاری هم از خود به جای گذاشت؛ از جمله جوامع سنتی و تغییرات فنی، جمعیت از دیدگاه انسان‌شناسی، استاد پیر؛ پیروی از راه دل: لائوتزو، ذهنی که خود را بازیافت، تغذیه، شعوری دیگر (چشم باطن)، شخصیت در فرهنگ، در سراچه ترکیب، روش بحث و مذاکره، خرد و فرزانگی، تولد و مرگ معنی، فلسفه تائو، انسان در جست‌وجوی خویشتن، راهنمای مناظره، روان‌شناسی وجودی و روان‌شناسی خودآگاهی از جمله کتاب‌های او هستند.
سیدمهدی ثریا در ۲۱ آذر ۱۴۰۲ چشم از جهان فرو بست و عاشقانش، او را در آرامگاه بهشت سکینه در شهر کرج در جایگاه ابدیش به خاک سپردند.
