جزایر قناری فیلمی برای خجالت‌کشیدن
نشان تجارت - در اینکه صنعت سینمای ایران یک صنعت ورشکسته است و از قرار معلوم برای خروج از این بحران تا امروز راه خاصی پیدا نشده است، جای شکی نیست، اما با این وجود، تولید برخی کار‌های سینمایی به‌قدری ضعیف و کم‌محتوا است که مخاطب به این فکر فرو می‌رود که خودِ عوامل این فیلم‌ها با دیدن اثرشان، خجالت‌زده نمی‌شوند؟
چند سالی است که بسیاری از فیلمهای روی پرده سینما، اثر کمدی محسوب می‌شوند و احتمالاً این رویکرد، متاثر از نگاه تجاری تهیه‌کنندگان و کارگردانان است، ولی انگار برخی کارگردانان یادشان رفته که هدف از ساخت محصولی کمدی، خنداندن مخاطب است و این کار نیاز به هنر و سلیقه دارد و صرفاً با به‌کار گرفتن چند بازیگر مطرح و با سابقه طنازی و یا چند دیالوگ خاص نمی‌توان دین خود را در این عرصه ادا کنند.
فیلم جزایر قناری به کارگردانی عادل معصومیان و نویسندگی و تهیه‌کنندگی حسین مهکام با ژانر کمدی که محصول سال ۱۴۰۳ است را باید یکی از کم‌محتواترین کار‌های طنز سینمای ایران دانست که به باور نگارنده، هم وقت مخاطب به بطالت می‌گذرد و هم پولش سوخت می‌شود. شاید در نگاه اول، حضور بازیگرانی مثل پژمان جمشیدی، بهرنگ علوی، بیژن بنفشه‌خواه، رویا میرعلمی، غلامرضا نیکخواه و امیرمهدی ژوله، مخاطب را به این فکر ببرد که حتماً کاری با طنز قوی است و می‌توان در این شرایط آشفته اقتصادی – اجتماعی، لااقل یک ساعت و بیست دقیقه‌ای را شاد زیست، اما خروجی کار تا جایی ضعیف و سطح پایین است که ذهن من به این سوال معطوف شد که چرا برخی بازیگران طنز با سابقه‌های درخشان حاضرند به این راحتی، اعتبار خود را خدشه‌دار کنند؟
هرچه از زمان فیلم می‌گذشت، بیشتر خود را ملامت می‌کردم که چرا مغلوب این فضا شدم و این فیلم را برای دیدن انتخاب کردم. حتی در لحظاتی طوری خجالت کشیدم که گویی من بازیگر یا سازنده فیلم هستم و حالا نشسته‌ام تا این اثر کم‌محتوا و عاری از خنده را ببینم.
نگارنده: محمد آیتی
