ویکتور موزس در مقابل ماتیو دارمیان هر کاری که می خواست، انجام داد و انگولو کانته نیز به پل پوگبا نشان داد که همه ارزش های یک بازیکن، به مبلغ قرارداد او وابسته نیست. اخراج هررا عملاً برنامه های تاکتیکی مورینیو را به هم ریخت و یونایتد در ادامه بازی، قافیه را به چلسی باخت. مورینیو بلافاصله پس از اخراج آندر هررا، مبادرت به تعویض هنریک مخیتاریان کرده و مروان فلینی را به زمین فرستاد. تفاوت بین میزان خلاقیت مخیتاریان و فلینی به همان اندازه تفاوت بین خلاقیت تیم منچستر یونایتد، قبل و بعد از این تعویض بود!
اگر آنتونیو والنسیا، اشلی یانگ و متیو دارمیان را به عنوان مدافعان کناری در نظر بگیریم، عملاً منچستر یونایتد در هنگام دفاع از خط دفاعی ۶ نفره استفاده می کرد که نشانه ای از تفکر فوق محتاطانه ژوزه مورینیو برای مهار ادن هازارد بود. در واقع آقای خاص به طرز افراط آمیزی به مهار هازارد می اندیشید در حالی که چلسی فقط هازارد نیست!
شعارهای هواداران چلسی علیه «آقای خاص» و یادآوری تعداد قهرمانی های چلسی در لیگ برتر، توسط وی به تماشاگران حاضر در ورزشگاه استمفورد بریج با نشان دادن سه انگشت، مهم ترین حاشیه بازی بود که شاید صحنه ای تأثر بر انگیز می نمود و یک بار دیگر از بی رحمی فوتبال پرده برداشت. همان هوادارانی که یک سال پیش بابت برکناری مورینیو اندوهگین بوده و به مسئولان باشگاه چلسی اعتراض داشتند، اکنون علیه وی شعار داده و همه سال های طلایی خلق شده توسط این مرد پرتغالی را از یاد بردند. خنده های تلخ مورینیو کنار زمین، بهترین تفسیر برای این اتفاق بود.
گلزنی انگولو کانته، غیر قابل پیش بینی ترین اتفاق این بازی به نظر می رسید. او که پیش از این بازی فقط یک گل را با پیراهن لستر سیتی و یک گل را نیز با پیراهن چلسی به ثمر رسانده بود، این بار با شوتی غافل گیر کننده، دروازه داوید دخیا را گشود. وجود یک یار اضافه و تقسیم صحیح فضاهای موجود در زمین باعث شد تا چلسی پس از گل نیز دارای وزن تاکتیکی بیشتری نسبت به منچستر یونایتد باشد.
یکی از مهم ترین نقاط ضعف تیم مورینیو، عدم حضور عناصر هجومی آماده تری همچون جسی لینگارد، وین رونی، زلاتان ابراهیموویچ و آنتونی مارسیال بود. مارکوس رشفورد نیز پیش از این بازی دچار بیماری شد و از لحاظ فیزیکی، از آمادگی کامل برخوردار نبود. به اعتقاد مورینیو، اخراج نیمه اول هررا یک ضربه مهلک برای یونایتد بود. بدون شک منچستر یونایتد ۱۰ نفره، تیمی فشرده تر، محتاط تر و انفعالی تر نشان می داد.
یکی دیگر از معضلات یونایتد، شکست پل پوگبا در نبرد تن به تن با انگولو کانته بود. هنوز هم هواداران یونایتد منتظر هستند تا ستاره نجومی فرانسوی همچون روی کین، تبدیل به یک رهبر تمام عیار برای آنها در میانه میدان شود، چیزی که در این بازی به هیچ وجه دیده نشد. جک پیت بروک نویسنده ایندپندنت از مورینیو انتقاد کرده که چرا سیستم همیشگی ۱-۳-۲-۴ را برای این بازی کنار گذاشته و از ترس ادن هازارد، به سراغ سیستم دفاعی و محافظه کارانه ۱-۳-۶ رفته است. این نویسنده به طعنه گفته که این تاکتیک مورینیو، وی را به یاد رویکردهایی انداخته که تونی پولیس سرمربی سابق وست بروم مقابل تیم های قوی اتخاذ می کرد!
مرکز ثقل برنامه های تاکتیکی ژوزه مورینیو در این بازی، از کار انداختن ادن هازارد بود اما «آقای خاص» در مهار شاگرد سابق خود ناکام ماند. فیل جونز در این بازی بنا به دستور مورینیو، قدم به قدم با هازارد حرکت می کرد اما نه تنها جونز، بلکه سپر دو نفره پوگبا-هررا نیز مانع هازارد نشدند. به نوشته ایندپندنت، اگر چه گل برتری چلسی را کانته زد اما این هازارد بود که بازی را برای چلسی در آورد.
هر چه از انگولو کانته هم بگوییم کم است. کانته شایسته بزرگ ترین تحسین ها می باشد، البته نه به دلیل گل زیبایی که به ثمر رساند بلکه به دلیل دوندگی بی امان، سرعت خارق العاده، قدرت بدنی بالا، قدرت بازیخوانی، هوش سرشار، میزان درگیر شوندگی با یاران حریف و توپ گیری از آنها. کانته یک بازیکن کامل است و برخی می گویند که یک کلود ماکلله جدید بوده اما باید اعتراف کنیم که او حتی از الگوی خویش نیز سبقت گرفته و به طرز عجیبی در حال پیشرفت می باشد. اگر چه ماکلله نیز همچون کانته یک هافبک تخریبی بود اما سرعت و دوندگی خیره کننده کانته را نداشت.
به هر حال شاگردان سابق ژوزه مورینیو مقابل شاگردان کنونی وی به پیروزی رسیده و تراژدی دیگری را در استمفورد بریج برای «آقای خاص» به ارمغان آورد، همان جایی که دراماتیک ترین روزهای زندگی وی رقم خوردند و در این بازی، آخرین رشته های پیوند مرد پرتغالی با هواداران چلسی نیز گسست.
منبع: وب سایت نود
