شماره یک فوتبال آرژانتین درگذشت
نشان تجارت - دروازه‌بان افسانه‌ای فوتبال آرژانتین و چهره محبوب رسانه‌ای، در سن ۸۰ سالگی در کشورش درگذشت. او در دو ماه اخیر در بیمارستان پیرووانو بستری بود؛ جایی که پس از یک حادثه در خیابان، تحت عمل جراحی لگن قرار گرفت، اما هرگز نتوانست سلامت خود را بازیابد.
گاتی که با لقب معروف «ال لوکو» (دیوانه) شناخته می‌شد، به‌دلیل سبک خاص بازی، شخصیت منحصر‌به‌فرد و رفتار‌های متفاوتش، به یکی از چهره‌های فراموش‌نشدنی فوتبال تبدیل شد. او در سال ۱۹۴۴ در کارلوس تخدور آرژانتین به دنیا آمد. فوتبال حرفهای را از باشگاه آتلانته آغاز کرد، اما خیلی زود مورد توجه ریورپلاته قرار گرفت و به این تیم پیوست.
او در ریور زیر سایه اسطوره‌ای، چون آمادئو کاریسو رشد کرد و شخصیت فوتبالی خود را بر همان پایه بنا گذاشت. پس از چهار فصل حضور در ریور، راهی تیم‌های خیمناسیا و یونیون شد، اما نقطه اوج دوران حرفه‌ای‌اش با پیوستن به بوکاجونیورز رقم خورد؛ جایی که به افتخارات بزرگی رسید.
گاتی با پیراهن بوکا دو قهرمانی در جام لیبرتادورس، یک عنوان قهرمانی بین‌قاره‌ای و سه قهرمانی داخلی را کسب کرد. او در آن دوران رقیب اصلی اوبالدو فیلول، دروازه‌بان ریورپلاته بود؛ رقابتی که نه‌تنها در زمین، بلکه در شخصیت و رفتار نیز تضاد کامل داشتند. همین اختلاف موجب شد در جام جهانی ۱۹۷۸ که با قهرمانی آرژانتین همراه بود، گاتی جایی در تیم نداشته باشد، هرچند پیش‌تر در فهرست تیم ملی برای جام ۱۹۶۶ حضور داشت، اما به میدان نرفت. در مجموع، او ۱۸ بار پیراهن تیم ملی آرژانتین را به تن کرد. گاتی در سال ۱۹۸۸ از فوتبال خداحافظی کرد.
پس از دوران ورزشی، گاتی به چهره‌ای شناخته‌شده در رسانه‌های اسپانیا تبدیل شد. حضور مستمرش در برنامه‌هایی، چون پونتو پلوتا و الچیرینگیتو و همچنین همکاری با روزنامه آاس، او را به یکی از منتقدان فوتبال تبدیل کرد. سبک بی‌پرده و گاه تندش در اظهار نظر، ادامه همان روحیه‌ای بود که در زمین بازی داشت.
هوگو گاتی نه فقط یک دروازه‌بان بزرگ، بلکه یک شخصیت بی‌تکرار در تاریخ فوتبال بود؛ کسی که هم در مستطیل سبز و هم پشت میکروفن، همیشه متفاوت بود.
بیشتر بخوانید: علی دایی آخرین سرمربی خود را از دست داد
ماجرای انتقام مارادونا از گاتی
همه چیز با کلمات نسنجیده هوگو گاتی، دروازه‌بان ۳۶ ساله بوکاجونیورز آغاز شد. در ۳۱ اکتبر ۱۹۸۰، چند روز پیش از دیدار هفته دوازدهم تورنئو ناسیونال بین بوکا و آرژانتینوس جونیورز، گاتی در مصاحبه‌ای با روزنامه ال لیتورال درباره دیه‌گو آرماندو مارادونا، ستاره جوان ۲۰ ساله، گفت: «چیزی که نگرانم می‌کند، فیزیک اوست... حس می‌کنم چند سال دیگر نمی‌تواند جلوی گرایشش به چاق شدن را بگیرد.» کلمه «گوردیتو» (چاقالو) که گاتی به کار برد، برای مارادونا ناراحت کننده بود. مارادونا کاپیتان و شماره ۱۰ آرژانتینوس که در آن زمان بهترین گلزن تورنمنت بود، با شنیدن این حرف انگیزه‌ای مضاعف گرفت و قول داد که در بازی مقابل گاتی ۴ گل بزند!
نیمه اول بازی در ورزشگاه خوزه آمالفیتانی آغاز شد و مارادونا از همان ابتدا خوش درخشید. آرژانتینوس جونیورز، صدرنشین گروه B، مقابل بوکا که پنج امتیاز عقب‌تر بود قرار گرفت. بوکا در دقیقه ۲۰ با پنالتی ریبولزی ۱-۰ پیش افتاد، اما سه دقیقه بعد مارادونا با یک پاس زمینی باعث خطای هند آلوس شد و خودش پنالتی را گل کرد تا بازی ۱-۱ شود.
در دقیقه ۲۶ اسپین‌دولا روی ضربه آزاد مارادونا گل دوم آرژانتینوس را زد. زانابریا در دقیقه ۳۲ بازی را ۲-۲ کرد، اما پنج دقیقه مانده به پایان نیمه، مارادونا از یک ضربه آزاد غیرممکن از زاویه بسته مستقیماً گلزنی کرد و نتیجه ۳-۲ شد.
نیمه دوم زیر نور آفتاب دل‌انگیز ادامه یافت و آرژانتینوس بار دیگر هجومی بازی کرد. در اوایل نیمه، پاسکولی با پاسی دقیق مارادونا را در قلب دفاع بوکا صاحب توپ کرد. مارادونا با ظرافت توپ را با سینه کنترل کرد و با ضربه پای چپ، گاتی را مغلوب کرد تا هت‌تریک خود را با نتیجه ۴-۲ کامل کند. بوکا که با اخراج ریبولزی ۱۰ نفره شده بود، دیگر حریف مارادونا نبود. در ۱۵ دقیقه پایانی، مارادونا روی یک ضربه آزاد دیگر از نزدیکی محوطه جریمه، با شوتی چرخشی و قدرتمند، چهارمین گل خود را به گوشه بالای دروازه گاتی فرستاد و نتیجه ۵-۲ شد. گارِکا در دقایق پایانی برای بوکا گلزنی کرد، اما بازی با برتری ۵-۳ آرژانتینوس به پایان رسید.
این نمایش مارادونا تیتر اول روزنامه‌های آرژانتین شد و جایگاه او را به‌عنوان یک استعداد استثنایی تثبیت کرد. او در آن سال با ۴۳ گل در ۴۵ بازی، برای پنجمین سال متوالی بهترین گلزن شد. با وجود این درخشش، آرژانتینوس در یک‌چهارم نهایی مقابل راسینگ حذف شد و به قهرمانی نرسید.
گاتی که پیش‌بینی‌اش درباره اضافه‌وزن مارادونا بعد‌ها درست از آب درآمد، درس بزرگی گرفت: هرگز یک اعجوبه ۲۰ ساله مثل مارادونا را دست‌کم نگیرید. این بازی نه‌تنها انتقام شخصی مارادونا از گاتی بود، بلکه نقطه عطفی در تاریخ فوتبال آرژانتین شد. مارادونا سال بعد به بوکاجونیور پیوست و در کنار گاتی قهرمان شد، اما تنها یک فصل در این تیم ماند و سپس راهی اروپا شد تا داستانش را در سطح جهانی ادامه دهد.
