مهارت‌های مهم تربیتی برای کودکانتان را فرا بگیرید

نشان تجارت - تربیت فرزند در دنیای امروز هم چون دیگر کارها سخت و دشوارتر از گذشته شده است. البته شاید اگر الان پدر بزرگ و مادربزرگ های ما هم بودند، می گفتند که کار آنها هم ساده نبوده است اما دنیای تکنولوژی و اینترنت زده امروز کار را برای والدینی که تنها خودشان به تربیت کودک نمی پردازند، سخت تر کرده است. به عبارتی اگر والدین به خیلی مسائل ورود نکنند، حتما فضای مجازی و دوستان این کار را به جایشان این کار را انجام می دهند.

تربیت چند فرزند هم سختی های خاص خود را دارد و هم نیاز به آگاهی بیشتری نسبت به تربیت تک فرزندی دارد. به طوریکه اگر پدر و مادر همزمان حواسشان به بچه ها نباشد یا از یکی غفلت کنند، ممکن است مسائل جبران ناپذیر تربیتی برای آن فرزند اتفاق بیافتد. 

کمتر کسی هست که با خواهر یا برادرش دعوا نکرده باشد. در دعوا هم که حلوا خیرا نمی کنند یکی مو می کشد و دیگری هم جیغ می زند و صورت خواهر یا برادرش را می خراشد. همه ما این تجربه را چه خودمان در کودکی در قبال برادر و خواهرانمان و هم به عنوان والدینی که دارای چند فرزند هستند، داشته و خواهیم داشت، بنابراین این تجربه را پوست و گوشت و استخوان درک می کنیم اما یک نکته وجود دارد و آن هم رفتار پدر و مادر با دعوای بچه ها است.

قطعا پدر و مادری که نمی توانند مساوات را بین بچه ها برقرار کنند، مدیریت عاطفه و احساسات بین بچه ها داشته باشند و رفتار یکسانی را نتوانند با آنها بکنند، اولین خراش را به آینده و زندگی فرزندشان داده اند. چه اینکه شاید ما الان بزرگسالانی را بشناسیم که هنوز یادشان است پدر یا مادرشان نسبت به آنها کم لطفی کرده، محبتش را در جایی نسبت به خواهر یا برادرانش دریغ کرده و یا اینکه او را با دیگر بچه ها مقایسه کرده است. 

نخستین درس در نوع مدیریت رفتار والدین نسبت به خواهر و برادران دیگر این است که:

1- بچه ها را با هم مقایسه نکنید

این خیلی نکته مهمی است که یاد بگیرید به عنوان پدر و مادر به استعدادها و توانایی های هر بچه پی برده، نقاط ضعفشان را کشف کنید اما آنها را با هم مقایسه نکنید. 

مثلا مادری می گوید: خواهرت وقتی هم سن تو بود، خیلی با هوش تر بود. خیلی حرف گوش کن بود. 

حال شاید این مادر از سر عصبانیت و ناراحتی به خاطر شیطنت فرزندش این حرف را بزند اما حسادت و خشم بچه را ممکن است برانگیزد و همینطور لجبازی او را بیشتر کند. شاید مادر بعد از گفتن این حرف لجاجت بیشتری را از سوی فرزندش ببیند و قطعا مسبب این لجبازی خود او است، چرا که این بچه قطعا درک نمی کند که ما در چه شرایط روحی این حرف را زده اما تصور می کند که مادرش او را دوست ندارد و یا اینکه خواهر یا برادری که او مقایسه کرده را بیشتر دوست دارد.

2-هیچ وقت پیشنهاد نکنید که بچه ها با یکدیگر قهر کنند

اینکه قهر کردن برای بچه هاست را همه قبول دارند، ولی اینکه هر وقت دعوا می کنند، برای آرامش خودتان بگویید قهر کنند، کم لطفی است. اینطور مسائل تا بزرگسالی روابط بین بچه ها را سست می کند.

شاید شنیده باشید که اطرافیانتان گفته اند فلان مادر بین بچه ها صلح همیشه برقرار می کند و یا فلانی فتنه برپا می کند. اینها واقعیت دارد و بین خواهر و برادرهایی که در بزرگسالی روابط مسالمت آمیز و خوب با هم دارند و یا آنهایی که رابطه های سست و بی اساسی دارند، کاملا مشخص است و اگر در بین والدینشان جستجو کنید قطعا پدر و مادرهایی هستند که این روابط را تشویق می کنند حال چه از نوع مثبت و چه منفی.

پس هر زمان که مشاهده کردید بین بچه ها دعوا شده و آنها قهر کرده اند، سعی کنید بدون دخالت مستقیم آنها را تشویق به آشتی با هم کنید و از قهر کردن برایشان یک تابوی بد بسازید تا تبدیل به عادت برایشان نشود.

به جای قهر پیشنهاد کنید زمانی که آرام هستند ، با هم صحبت کنند و اگر اشتباهی هر کدام مرتکب شده اند، عذرخواهی کنند و همدیگر را ببوسند.

3-بچه ها را به خشونت تشویق نکنید

-مامان علی منو زد..- تو هم برو بزنش!

این حرف اشتباهی است. اینکه شما احساسات بچه را تایید کنید و او را تشویق به خشونت کنید.

به جای اینکه او را علیه برادرش بشورانید بهتر است بگویید: -برادرت ماشینتو برداشت؟ الان ناراحتی؟ برو باهاش حرف بزن و بهش بگو چقدر ناراحتی.

بهترین روش همانطور که در مورد قبلی اشاره شد این است که بچه ها را بعد از ناراحتی و عصبانیت، تشویق به گفت وگو با هم کنید.

4-زود قضاوت نکنید

خیلی وقت ها ممکن است شما دعوای بین بچه ها را شاهد نباشید. بنابراین نباید یک مرتبه تصمیم بگیرید و یک نفر را متهم کنید حتی از ناراحتی و عصبانیت یا گریه یکی از بچه هایتان هم نباید این کار را بکنید بلکه باید حرف های هر دو طرف را بشنوید و بعد تصمیم بگیرید.

بنابراین چشم و هم چشمی، دعوا و رقابت بین خواهر و برادرها وجود دارد. اما این نحوه رفتار شما است که می تواند اوضاع را بهتر یا بدتر کند.

در نهایت پدر و مادری که بدون توجه به اینکه بین بچه ها چه پیش آمده، پدر و مادری که برای آرامش خودشان بچه ها را به قهر کردن تشویق می کنند، پدر و مادری که رفتار یکسانی با بچه هایشان ندارند، والدینی که بچه هایشان را به خشونت تشویق می کنند، والدینی که احساسات بچه هایشان را تایید نمی کنند، نه تنها رابطه بین آنها را درست نمی کنند که بدترش می کنند و این خاطره ها تا ابد در ذهن بچه ها باقی می ماند. 

حال می توانید فکر کنید ببینید آیا از این دست والدین هستید یا خیر و اینکه در این مواقع چطور رفتار می کنید؟