مناطق ویژه اقتصادی فیلیپین در مسیر جذب سرمایه گذاری‌های خارجی
نشان تجارت - جمهوری فیلیپین کشوری مجمع‌الجزایری در جنوب شرقی آسیاست که ابتدا توسط فردیناند ماژلان کاشف پرتغالی کشف شد.
پایتخت فیلیپین مانیل و بزرگترین شهر آن کزون سیتی است. در دهه ۱۹۷۰ فیلیپین از همسایگان خود ثروتمندتر بود، اما به فاصله کوتاهی سنگاپور، مالزی، تایلند و به تازگی چین از آن پیشی گرفتند و در واقع در شرایطی که این کشور با نرخ رشد حدود ۲ درصد رشد می‌کرد، سایر کشور‌ها رشدی سریعتر را تجربه می‌کردند.
اقتصاد فیلیپین ۳۴امین اقتصاد بزرگ دنیا با تولید ناخالص داخلی ۳۷۱٫۸ میلیارد دلار در سال ۲۰۱۸ است و بزرگترین شریک‌های تجاری این کشور ایالات متحده آمریکا، ژاپن، چین، سنگاپور، کره جنوبی، هلند، هنگ کنگ، آلمان، تایوان و تایلند به حساب می‌آیند. بیشتر صادرات این کشور نیز شامل پوشاک، تولیدات مس، نیمه رسانا‌ها و لوازم الکترونیکی، ابزار حمل و نقل، تولیدات بنزین، روغن نارگیل و میوه‌جات است. در حقیقت فیلیپین یک کشور تازه صنعتی شده به حساب می‌آید که در حالت گذر از صنعت کشاورزی به صنعت خدمات و تولیدات کارخانه‌ای است.
اقتصاد فیلیپین را یکی از عقب‌مانده‌ترین اقتصاد‌ها در میان کشورهای شرق و جنوب شرق آسیا می‌دانند؛ که از وجود بنادر انبوه، فرودگاه‌های شلوغ و زیرساخت‌های ضعیف رنج می‌برد که به گفته کارشناسان همه این‌ها از ضعف سرمایه گذاری در این کشور ناشی می‌شود؛ اما در عین حال صاحبنظران بروکراسی راکد و دولت ناکارآمد را هم از دلایل مهم این ضعف می‌دانند. با این حال فیلیپین قصد دارد با تسهیل سرمایه‌گذاری‌های مستقیم خارجی، زیرساخت‌های خود را تقویت کند و به یکی از اقتصاد‌های موفق آسیایی تبدیل شود.
گلدمن ساکس که یک شرکت خدمات مالی آمریکایی است و بخش عمده فعالیت‌های آن در زمینه ارائه خدمات بانکداری و سرمایه‌گذاری و همچنین مبادلات کالا، اوراق بهادار، سهام شرکت‌ها و.. است نام فیلیپین را در لیست یازده اقتصاد بعدی عنوان و ارزیابی کرده که تا سال ۲۰۵۰ این کشور به بیستمین اقتصاد بزرگ جهان تبدیل خواهد شد.
چین با ۹ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری خارجی در فیلیپین نقش مهمی در معماری جدید اقتصاد فیلیپین ایفا خواهد کرد.
طی سال‌های اخیر فیلیپین تلاش کرده است تا ضعف‌های خود را جبران کند و با جذب سرمایه گذاری در زیرساخت‌های خود به اقتصاد خود حرکتی جدی و قابل توجه دهد. رشد اقتصادی فیلیپین از سال ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۹ به طور متوسط ۶.۶ درصد بوده که نتیجه مدیریت مالی کلان محتاط، سرمایه گذاری قابل توجه در زیرساخت و سرمایه انسانی و شرایط خارجی مطلوب است.
فیلیپین در دوره پیش از شیوع ویروس کرونا یکی از سریع‌ترین رشد‌های اقتصادی در آسیا را داشته است، اما ویروس کرونا در نیمه اول سال ۲۰۲۰، اقتصاد فیلیپین را دچار کاهشی ۹.۰ درصدی کرد و اقدامات سختگیرانه قرنطینه و بسته شدن محل کار که فعالیت‌های اقتصادی را دچار ضعف کرد تاثیر بدی بر روند پر شتاب اقتصادی این کشور داشت.
مناطق ویژه اقتصادی در فیلیپین
تا سال ۲۰۱۶، ۳۴۵ منطقه اقتصادی فعال در سراسر فیلیپین وجود داشت. مناطق ویژه اقتصادی در فیلیپین به این شرح دسته بندی می‌شوند: مناطق اقتصادی و کشاورزی، بندر‌های آزاد و مناطق ویژه اقتصادی، پارک‌ها / مراکز فناوری اطلاعات، مناطق اقتصادی تولیدی، پارک‌ها / مراکز گردشگری پزشکی و منطقه اقتصادی گردشگری.
طبق آنچه پیشتر گفته شد، امروز فیلیپین در فکر آن است تا بیش از گذشته بر روی سرمایه گذاری‌های خارجی حساب باز کند و در مناطق ویژه اقتصادی خود به فکر جذب سرمایه گذاری‌ها به خصوص با کمک دولت چین باشد.
منطقه ویژه اقتصادی مانیل
مانیل پایتخت کشور فیلیپین است که با جمعیتی حدود ۱۰ میلیون نفر در کنار رودخانه پاسیگ (Pasig) واقع شده و امروزه یکی از بنادر بزرگ خاور دور است.
منطقه ویژه اقتصادی مانیل پایتخت کشور فیلیپین در طی سال‌های گذشته پیشرفت زیادی داشته است. این منطقه مرکز اصلی تجارت، سرمایه گذاری و امور مالی اداری در کشور فیلیپین است و بندر آن نیز دارای بیشترین حجم واردات و صادرات در کل کشور فیلیپین است. دفتر مرکزی موسسات مالی و تجاری مهم مثل: بانک ملی فیلیپین، اداره بیمه مرکزی فیلیپین و تعداد زیادی از موسسات مالی اعتباری خصوصی در مانیل است.
این شهر بزرگترین دروازه حمل و نقل بین المللی به کشور است و دارای ۳ مرکز اصلی یعنی بندر مانیل شمال، بندر مانیل ساوت و ترمینال بین المللی کانتینر مانیل است.
طبق گزارش‌ها امروزه بندر مانیل تحت مالکیت دولت این کشور است و توسط اداره بنادر فیلیپین اداره می‌شود. این بندر دارای ۱۲ اسکله و پایانه‌هایی برای ۲۲ کشتی است و نزدیک به ۲۱ هزار کشتی و بیش از ۷۵ میلیون تن بار سالانه دارد و حدود ۷۲ میلیون مسافر را جابجا می‌کند.
