نمایشی از یک راهبرد مشترک

نشان تجارت - بعد از دو روز خونین و پرتلفات در سوریه، طبق الگویی آشنا، ترامپ به صحنه آمد و گفت از نتانیاهو خواسته به حملات پایان دهد و اکنون موقع صلح است.

تکرار این الگو در ایران، لبنان و یمن تردیدی باقی نمی‌گذارد که هماهنگی کامل در عالی‌ترین سطوح میان دو رهبر وجود دارد و این صرفا نمایشی از راهبردی مشترک است.

راهبرد چمن زنی، صلح از طریق قدرت، دکترین حاکمیت محدود و یا هر اسم دیگر، چیزی نیست جز بازتعریف ترتیبات امنیتی و سیاسی منطقه بر اساس تعریفی موسع از منافع و امنیت اسرائیل. بهانه‌ی حمله‌ی اخیر پیشروی ارتش سوریه در استان دروزی نشین سویدا بود. پس از درگیری دروزی‌ها و بادیه نشینان عرب، نیرو‌های دولتی به قصد اعاده‌ی نظم و در واقع به منظور بسط حاکمیت مرکز وارد این استان شدند.

پیشتر اسرائیل این منطقه و دو استان جنوبی دیگر را جزو محرمات و حیاط خلوت خود تعریف و به دمشق درباره‌ی ورود نظامی به آن هشدار داده بود.

دولت الشرع احتمالا با اشاره و پشتگرمی ترکیه این خطوط قرمز را زیر پا گذاشت و ناچار به پرداخت بهایی گزاف شد.

یحتمل آنکارا با این تصور که تام باراک نماینده‌ی ترامپ، صحبت‌های مثبتی به سود تحکیم قدرت در دمشق کرده بود، دولت الشرع با اندکی استقامت می‌توانست از پس چالش اسرائیل بر بیاید. محاسبه‌ای که غلط بود و به نمایشی دیگر از مواضع سیال و لحظه‌ی آخری ترامپ و انفعال ترکیه در صحنه‌ی سوریه تبدیل شد. ظاهرا ترک‌ها فقط به این بسنده کردند که به جولانی درباره‌ی ترک سریع کاخ ریاست جمهوری جهت پیشگیری از ترور هشدار دهند. اسرائیلی‌ها آشکارا جولانی را به ترور تهدید کردند. ترور سران و مقامات ارشد کشور‌های منطقه بخشی از راهبرد جدید اسرائیل است. تل آویو با ترکیبی از نفوذ، ترور و حملات هوایی می‌کوشد دولت‌های مخالف را به تسلیم و تغییر ماهیت وادار کند. دولتی که با یکجانبه گرایی و اعمال سیاست قدرت، گامی فراتر از دکترین جنگ‌های پیش دستانه‌ی بوش پسر پیش می‌نهد. نتانیاهو هفت اکتبر را یازده سپتامبر اسرائیل می‌داند و بر آنست که با مدد از فرصت آن نظم امنیتی جدیدی حاکم کند. نظمی که حتی امکان مخالفت با اسرائیل در سطح تئوری هم وجود نداشته باشد.

هنگام حمله‌ی اسرائیل به ایران صدر اعظم آلمان بابت انجام «کار کثیف» سرائیل را ستایش کرد. کار کثیف استعاره‌ای برای نظامی گری اسرائیل در خاورمیانه به نیابت از آمریکا و ناتوست. این پیمان کاری به ترامپ اجازه می‌دهد پایش را وارد جنگ‌های بی پایان نکند. در واقع راهبرد فوق به طرزی دراماتیک محصول تلفیق دو نقش متضاد آتش فشان و آتش نشان است.

اسرائیل آتش به پا می‌کند و آمریکا پس از سوزاندن حسابی، شعله‌اش را کم و زیاد می‌نماید.

*کارشناس مسائل بین‌الملل و پژوهشگر مسائل کردی

منبع: آرمان امروز