سوغات ترامپ
نشان تجارت - بخش عمد‌ه‌ی پدیده‌ی پسرفت دمکراسی و زوال سیاست و انحراف گروه های اجتماعی از سیاست متعارف چپ و راست، معلول خصوصی سازی افراطی و نئولیبرالیسم افسارگسیخته است.
برآمدن ترامپ به عنوان تظاهر سیاسی این پدیده در چنین بستری قابل ارزیابی است.
پول پرستی و ترکیب نگاه کاسب کارانه و اقتصاد محور با سیاست قدرت، ترامپ را به سرنمون و الگوی افراطی این نگاه تبدیل کرده است.
تردیدی نیست که در رده بندی ۲۰۲۵ اکونومیست، معدل دمکراسی آمریکایی که هم اکنون جزو دمکراسی های معیوب دسته بندی می شود، چند پله‌ی دیگر هم سقوط کند.
در طی جنگ سرد کیفرخواست لیبرال دمکراسی غربی علیه افتدارگرایی کمونیستی متکی بر دو اصل بود:
حذف آزادی از جامعه به بهانه‌ی ساختن ساختاری دادگر و برابری طلب و دوم ترجمه‌ی عملی عدالت به توزیع یکسان فقر در جامعه!
این در حالیست که امروزه جناح راست حزب جمهوریخواه و ترامپیست های دوآتشه و همتایانشان در احزاب راست افراطی اروپا اصراری روی ستایش آزادی و دمکراسی ندارند.
ترامپ هیچ دعوای ایدئولوژیکی با رهبران چین و روسیه ندارد و چه بسا عزم پولادین و انحصار قدرت و یکه تازی آنها را می ستاید.
با این اوصاف تعمیق و تثبیت ترامپیسم و تداوم حضور آن در قدرت می تواند تفاوت های مبنایی میان دمکراسی غربی در حال زوال و اقتدارگرایی شرقی را کمرنگ نماید.
هنر حزب کمونیست چین و دارودسته‌ی پوتین در ترکیب یک اقتصاد مدرن با سیستم سیاسی ماقبل مدرن است.
مهارتی که شیخ نشین های جنوب خلیج فارس هم آن را از رهگذر تلفیق با سنت های بومی خود آموخته اند.
این ساختار شترمرغی سودی سرشار نصیب نحبگان حاکم، شاهزاده های حزبی، الیگارش ها و دیگر وابستگان قدرت کرده و تعداد میلیونرها و میلیاردرها را شدیدا افزایش می دهد.
ترامپ همزمان از این استعداد برخوردار است که در کوتاه مدت و احیانا میان مدت رضایت مردم را هم جلب کند. هرچند در افق های بلند مدت بذر نارضایتی و تغییر خود را می‌کارد.
بازگشت به جهانی که در آن دگربار دو فضیلت سیاسی آزادی و برابری در دو قطب سیاست قرار گیرند و دمکراسی پارلمانی چتر حفاظت آنها شود.
آیا با ترامپ و ایلان ماسک این امر میسر می شود؟ نه!
آنچه رخ می دهد تضعیف دمکراسی و خطر بی ثباتی و تهدید صلح جهانی است.
*کارشناس مسائل بین‌الملل و پژوهشگر مسائل کردی
منبع: آرمان امروز
ترامپ اگر نقطه ضعفی نداشت همان نامه ارسالی برای تهدید و ترساندن ایران کافی بود.
وقتی کسی نمی تواند از قدرتش مطابق طبیعت قدرت استفاده کند یعنی مشکلی در کارش هست .
امریکا خود را ابرقدرت بلامنازع جهان و دارای تسلیحات به اصطلاح اتمی می داند و طبق قوانین قدرت باید بتواند با هر مقدار و تعداد از ادوات نظامی ایران را تهدید و وادار به تسلیم نماید. اما در عمل می بینیم که برنامه ترامپ مطابق قوانین قدرت پیش نمی رود و ترامپ هم به اندازه ایران نگران است و سردرگم می باشد.
اگر به روانشناسی چهره اعتقاد داشته باشید می توانید ترس و نگرانی را در چهره مقامات امریکایی ببینید. انها نگران عکس العمل نظامی ایران نیستند بلکه نگران لو رفتن یک موضوع هستند.
قطعا این موضوع به قدرت امریکا مربوط است و لو رفتن این موضوع اعتبار نظامی امریکا را از بین می برد و دیگر نمی تواند خود را ابرقدرت بلامنازع دنیا بداند.
سال 1369 امریکا برای حمله به عراق از حدود 5000 هواپیمای جنگی و هلی کوپتر استفاده کرد و عراق عملا فلج شده بود و هیچ قدرت دفاعی نداشت و عراق به راحتی بمباران می شد.
ایا برای امریکا کار سختیست که بخواهد همین پروژه را در مورد ایران پیاده کند.
مسلما نه.
امریکا فعلا از سکوت چین و روسیه می ترسد.
مخصوصا سکوت مرموز چین امریکا را بسیار ترسانده است.
مشکل امریکا این است که اگر دست به اقدام نظامی بزند مقامات ایران سریعا دروغ بودن سلاح هسته ای را افشا خواهند کرد و به احتمال بسیار زیاد چین اقدام به اشغال تایوان خواهد کرد و ایران صدها هزار موشکی را که ترامپ خواستار نابودی انهاست در اختیار روسیه قرار خواهد داد و اروپا در استانه اشغال نظامی توسط روسیه قرار خواهد گرفت.
سه خط راه اهن بین ایران و روسیه کشیده شده است با ظرفیت حمل بسیار بالا . چرا؟
همچنین امریکا نگران است که اگر با ایران درگیر شود روسیه از این فرصت سوء استفاده کند و جزیره گرینلند را اشغال کند. برای همین است که ترامپ می خواهد تجهیزات نظامی زیادی وارد گرینلند کند تا جلوی تهاجم احتمالی روسیه را بگیرد. و برای اینکه ملتها بو نبرند که امریکا از روی ضعف چنین کاری می کند ترامپ اعلام کرد که قصد دارد گرینلند را بخرد.
یک حرف الکی و مسخره و بی معنا .
