نشان تجارت - محمد آیتی: احمد علیرضابیگی نماینده تبریز در خصوص پدیده افزایش مهاجرت ایرانی‌ها و مخصوصاً نخبگان به دیگر کشورها و فرار سرمایه از مملکت و سرمایه‌گذاری در خارج از مرزها، با کیان آنلاین گفت‌وگو کرده است که در ادامه می‌توانید مهمترین بخش‌های این مصاحبه را بخوانید:
* اگر شاهد مهاجرت چه در بین مردم عادی و چه در بین نخبگان در ایران هستیم، به خاطر این است که این افراد علاقه دارند به یک موقعیت به مراتب بهتر اقتصادی دست پیدا کنند، وگرنه هیچ‌کس زاد و بوم خود به راحتی رها نمی‌کند..
* انگیزه مهاجرت در مردم روز به روز بیشتر شده است. افرادی که مهاجرت می‌کنند به این می‌رسند که ماندن در ایران برای آن‌ها، آینده دلچسبی را رقم نمی‌زند و رفتن از کشور را ترجیح به ماندن می‌دهند، چون می‌خواهند به آینده بهتر امیدوار باشند. حال این افراد می‌توانند نخبگان دانشگاهی، کارگران ماهر، پرستاران، پزشکان متخصص، خلبانان و… باشند.
* جمهوری اسلامی ایران بایستی امکان امیدواری و امیدبخشیدن به این افرادی که سودای رفتن از کشور را دارند، بدهد. وقتی این افراد، حتی کورسوی امیدی را هم نمی‌بینند، انگیزه‌شان برای مهاجرت، روز به روز بیشتر می‌شود.
* یک نسل در ایران برای انقلاب و حفظ آن، جانفشانی و ایثارگری کردند. اگر از این افراد سوال می‌شد چرا شما این اندازه از مشقت را به جان می‌خرید، می‌گفتند برای بهبود زندگی نسل آینده و پیشرفت کشور این سختی‌ها را تحمل می‌کنیم، ولی الان می‌بینیم که این اتفاق نیفتاده است و حال داریم هزینه گزافی را به واسطه غفلت از آنچه که در دوران جنگ به آن فکر می‌کردیم، می‌دهیم.
* برای بهبود شرایط اقتصادی و معیشتی مردم و اینکه جامعه در رفاه باشد، باید به سمت توسعه عدالت، پرهیز از تبعیض، مبارزه با فساد و فراهم کردن امکان امیدواری برای همه و مخصوصاً نسل جوان و متخصصان کشور حرکت کنیم.
* اگر هزار بار، مسئولان دولتی، عدد و رقم‌های جذاب از توسعه و پیشرفت کشور بدهند، فایده ندارد، زیرا خروجی کار در واقعیت باید این باشد که امکان امیدواری برای افرادی که کارایی و ظرفیت قابل ملاحظه‌ای برای مملکت دارند، ایجاد شود و این افراد حس کنند فرصت‌هایی که در خارج از مرزها برایشان وجود دارد، جذاب‌تر از داخل کشور نیست.
* مسئولان کشور در چارچوب‌های ایدئولوژیک فکر و برنامه‌ریزی می‌کنند. همین رویکرد باعث شده ما با کشورهای پیرامون‌مان و خصوصاً غرب مشکلاتی پیدا کنیم و از سمت دیگر هم حاضر نیستیم که به کارآمدی و توانمندی بخش خصوصی احترام بگذاریم و برای آن‌ها تامین منفعت کنیم.
* به طور مثال در صنعت نفت و گاز کشور مواجه با سرمایه‌گذاری فوری هستیم و از طرفی، بیت‌المال هم حاضر نیست این سرمایه‌گذاری را در کشور انجام دهد و ضمن این، مواجه هستیم با اینکه امیدواری برای سودبخشیده شدن فعالیت‌های اقتصادی در داخل کشور وجود ندارد، پس شاهد خروج سرمایه از مملکت هستیم. از این‌رو اگر بتوانیم فرصت سرمایه‌گذاری را برای مردمان خودمان در بخش‌هایی که به آن نیاز داریم، فراهم کنیم، حتماً جلوی فرار سرمایه گرفته خواهد شد و این یعنی ایجاد فرصت‌های شغلی و فراهم کردن زندگی بهتر برای ایرانی‌ها. اگر این رویکرد واقعی مسئولان باشد حتماً خواهید دید که مهاجرت مردم از کشور خیلی کمتر از آمارهایی خواهد شد که در این چند سال اخیر شاهد آن بوده‌ایم.
* از آن‌جایی که ایران تحت فشار تحریم‌های اقتصادی است و اساساً امکان جابجایی پول در سیستم بانکی و بین‌المللی وجود ندارد، باز شاهد آن هستیم که بسیاری از مردم به صورت فردی، می‌توانند سرمایه خود را به خارج از مملکت ببرند و ادامه این روند، یعنی فقیرتر شدن کشور.
* در دولت آقای احمدی‌نژاد، شاهد شکل گرفتن شورای عالی ایرانیان بودیم و نه تنها به واسطه آن، مانع خروج سرمایه شدیم، بلکه برخی سرمایه‌های که دست ایرانیان خارج از کشور بود، بر آن‌ها منفعت تعریف کردیم که آن‌ها سرمایه خود را به داخل ایران بیاورند، آن هم در شرایط تحریم. الان باید پرسید شورای عالی ایرانیان کجاست و این تشکیلات چه می‌کند و چه اقدام جذابی را جهت جذب سرمایه‌های ایرانیان خارج از کشور به ایران کرده است؟ حالا اگر نمی‌توانیم این امور را پیگیری کنیم لااقل تلاش کنیم جلوی خروج سرمایه از کشور را بگیریم.
