لیگ جهانی فرصتی برای آزمون و خطای جوانان است

ورزش و جوان- نمایش نسبتا ضعیف تیم والیبال ایران در لیگ جهانی و ناکامی مطلق تیم در هفته سوم این مسابقات دلیلی شد تا به سراغ علیرضا معمری، کارشناس والیبال برویم تا عوامل این ناکامی را جویا شویم.

تحليل شما از عملكرد تيم ملي واليبال در ليگ جهانی امسال چيست؟
چون نگاه والیبال ایران به لیگ جهانی نگاه نتیجه گرا است نتوانستیم خوب ظاهر شویم و از حیثیت والیبال ایران دفاع کنیم. در لیگ جهانی چون به جوانان خیلی فرصت ندادیم در سه زمینه ضربه خوردیم:
1- بازی خوبی به نمایش نگذاشتیم.
2- به جوانان آنطور که باید و شاید میدان داده نشد.
3- در این تورنمنت از لحاظ نتیجه هم عملکرد مناسبی نداشتیم.
به نظر من لیگ جهانی فرصتی برای آزمون و خطای جوانان است. همانطور که مشاهده کردیم تقریبا تمام تیم ها با ترکیب جوان پا به میدان گذاشتند. به طور کلی لیگ جهانی جای انتخاب تیم اصلی هر کشور و چهره های جدید برای شرکت در مسابقات جهانی و المپیک است که ما در این مقطع این فرصت طلایی را از دست دادیم و سرمربی تیم ما کار خاصی نتوانست انجام دهد.

فقط در بازی برابر لهستان از تركيب كاملا جديد و جوان استفاده شد و نتيجه هم گرفتيم حالا چرا کولاكوويچ تركيب تيم برنده را تغییر داد؟
به نظر من ترکیب بازیکنان در مقابل تیم لهستان آن هم بعد از 2 باخت سخت، اجباری بود. این تغییر ترکیب از روی اعتقاد و تفکر جوان گرایی نبود، زیرا با وجود موفقیت در آن بازی این ترکیب در دیگر مسابقات بکار گرفته نشد.

كولاكوويچ در مصاحبه بعد از بازی ها قول رفع ايرادات تيم را داد و دليل عدم نتيجه گيری را فرصت كم برای آماده سازی تيم دانست چقدر اين توجیه را منطقی می دانید؟
ایشان کار عجیبی نمی خواهند انجام دهند، منطقی ترین کار اینست که پس از پایان هر تورنمنت یک بررسی دقیقی از عملکرد تیم صورت بگیرد و اگر سرمربی تیم ملی ما این کار را انجام ندهد باید به دانش او شک کرد. البته یک اصل هم وجود دارد و آن هم عدم شناخت سرمربی تیم نسبت به جامعه والیبال ایران بود که امیدواریم ایشان هرچه زودتر بر جو موجود تیم حاکم شوند و کارهای اصولی و منطقی خود را که نیازی برای پیشرفت و مطرح کردن دوباره والیبال ایران است را جلو ببرند.

تحليل شما از مقایسه ولاسكو، كواچ، لوزانو و كولاكوويچ چيست؟
در ابتدا باید بگویم که سرمربیگری تیم ملی ایران برای هر کس از جمله این چهار نفر باعث افتخار بوده است. در ضمن مقایسه این چهار سرمربی با هم کار بسیار سختی است ولی آقای ولاسکو نسبت به دیگران که سکان هدایت تیم ملی ایران را به عهده داشتند، اصول مربیگیری و تیم سازی را بهتر رعایت کردند و بازیکن سالاری را به صفر رساند. ولاسکو صاحب سبک و روش خاص خودش بود که توانست بعد از زحمات ایوان یوگانیکف روسی، پارک کی وون کره ای، زوران گاییچ صربستانی و تمام مربیان زحمتکش و سازنده ایرانی و همچنین زحمات بی دریغ رییس سابق فدراسیون، آقای یزدانی خرم به یک جمع بندی برسد و نتیجه دلخواه را در یک شرایط ایده آل از هر نظر برای ایران کسب کند. کواچ جوان و جویای نام بود که با سرمربیگری ایران پله های ترقی خود را یک شبه طی کرد. لوزانو به نظر من با توجه به اینکه تجربه هم داشت، مرد این میدان بزرگ نبود. حال باید منتظر ماند و کولاکوویچ را رصد کرد.

در پایان اگر صحبت خاصی دارید بفرمایید.
در این مقطع حساس والیبال ایران به سرمربی احتیاج داریم که:
1- فلسفه مربیگری خوب و منطقی داشته باشد.
2- از دانش بالا و نظم اثرگذاری برخوردار باشد.
3- از قدرت تصمیم گیری خوبی هنگام بازی(کوچینگ) بهره مند باشد.
4- در برابر بازیکن سالاری ایستادگی کند.
5- توان کنار گذاشتن حداقل 4 بازیکن مسن و بی مسئولیت را از هم اکنون داشته باشد.
6- از همین حالا با بازیکنانی تمرین کند که قرار است آن تیم ما را به المپیک 2020 برسانند و آنجا هم خوب ظاهر شده و از حیثیت والیبال ایران در میادین جهانی مخصوصا المپیک 2020 دفاع کنند.
7- مهم تر از همه در هنگام بازی ها و در شرایط حساس برابر، ست و بازی را به نفع ما تمام کند. در صورتی که ما شاهد بودیم در بازی های اخیر تیم ما سه ست را هنگامی که 24-20 و 24-21 جلو بودیم! واگذار کرده و بازی را هم باختیم. این کار را با مربیان معمولی ایرانی و پرداخت حق الزحمه خیلی کمتر هم می‌توان انجام داد. اگر قرار است در آینده از این نوع اتفاق های نادر در سطح مربیگری بین المللی برای تیم ملی والیبال ما رخ دهد به بیراهه می رویم و باید تصمیم درست تری بگیریم. با آرزوی روزهای خوب برای والیبال کشور عزیزمان ایران.