چرا هندی‌ها اینقدر عجیبند؟
نشان تجارت - اگه اسم کشور هند رو اتفاقی بشنویم نا خوداگاه یاد چی میافتیم؟ بعضی از ما‌ها اگه عاشق فیلم و سینمای بالیوود باشیم احتمالا یاد سلمان خان و شاهرخ خان یا حتی فیلم شعله میافتیم مخصوصا اون صحنه معروف رقص روی شیشه، دخترا هم احتمالا اولین چیزی که از ذهنشون راجب هند می‌گذره، لباس‌ها و جینگول جات‌های یا حتی مو‌های پر پشت زنان هندیه شاید برای بعضی دختر‌ها هم نقش‌های حنا جذاب باشه که البته ما ورژن ایرانی این نوع نقش‌های حنایی رو در جنوب کشورمون داریم.
اما برای عده‌ای هم فرهنگ غنی و پر زرق و برق کشور هند تو چشم میاد و نظرشون رو جلب می‌کنه، فرهنگی که با آداب و رسوم سنتی و قدیمی این کشور برای ما اصالت کشور هند رو تداعی می‌کنه و ما‌ها رو مجاب می‌کنه سفر به هند رو در برنامه ریزی‌های آیندمون قرار بدیم البته به شرط حیات و بودجه، و گرنه مجبوریم گردشگریمون رو به اینستا محدود کنیم و لم بدیم روی کاناپه و به هند سفر کنیم.
حالا کدوم یکی از شما دوست دارید بدونید چرا هندی‌ها اینقدر عجیب غریبن و مذهب و دینشون اینقد با بقیه ادیان جهان متفاوته؟ اصلا براتون سوال پیش اومده که چرا هندی‌ها اینقدر به گاو اهمیت میدن؟ چرا می‌پرستنش؟
خب اگه این سوال‌ها تو ذهن شما می‌چرخه و همیشه یه علامت تعجب گنده راجب این مسائل بالای سرتون هست ازتون دعوت می‌کنم که ادامه نوشته هارو از دست ندید، امروز یکم راجب هندوها بدونیم بد نیست، مگه نه؟
مهمترین عنصر رستگاری در دین هندو زهد و ترک دنیا و لذائذ آن و رو آوردن به درون و روح خودشونه. در تمام فرقه‌های آیین هندو عنصر مشترک و همگانی بنام بهکتی «Bhakti» وجود داره که همان معنای زهد و تقدس رو میده و عشق و ایمان داشتن به یک خدای ناجی که در کتاب «گینا» اینجوری اومده «آنکه به خاطر من خود را ترک می‌کند و جز من کسی را دوست ندارد چنین کسی مرا می‌یابد» در بین همه فرقه‌ها مشترکه.
بیشترین خدایان هندو که پرستش می‌شوند شیوا و ویشنو هستند که در رام و کرشنا حلول کردند. شیوا خدای تخریب و تولیده که از طریق ریاضت و مراقبه مورد احترام و پرستش قرار می‌گیره ویشنو حافظه جهان و برهما که خدای خالق است، مجموعاً اتحاد سه گانه «Trimoyrti» هندو را تشکیل میدن در نظر هندوها زندگی موجودات عالم سه جریان مهم دارد، آفرینش، صیانت و حفاظت، انهدام و تخریب؛ بنابراین الوهیت نیز سه صورت پیدا می‌کنه برهمای خالق، ویشنوی نگهدارنده و شیوای ویران کننده. پس همه هندوها باستثنای مذهب جین این سه صورت را پرستش می‌کنند.
در آیین هندو دو نوع پرستش وجود دارد ویشناویسم، شیوایسیم که هر دو خیلی بهم نزدیک هستند، حتی گاهی مراسم قربانی در یک معبد انجام میشه، حیوانات هم در بین هندوها احترام خاصّی دارند (برعکس ایران)، چون معتقد هستند که خدایان اونا در شکل حیوانات هم ممکنه ظاهر بشند، مخصوصاً گاو را که «لکشحی» رب النوع عشق و زیبایی و فراوانی مال میدونند؛ و ادرار گاواز نظر اون‌ها پاک و باعث برکته و برای همین در مراسم مذهبی ادرار گاو رو می‌پاشند روی همدیگه
ویشنو پرستان مقدس هر روز صبح علامت نیزه به شاخ ویشنو را با گل سرخ روی پیشانی خود می‌کشند شیواپرستان مقدس، با خاکستر تپاله گاو خطوط افقی بالای ابرو می‌کشند و لینگا را بر بازو یا در گردن آویزون می‌کنندکه واسشون مقدسه.
مراسم عبادی روزانه:
عبادات هندوان از تکریم خدایان و انجام فرائض به افتخار اونا، مراقبت مجسّمه‌های خدایان و حیوانات مقدس، غُسل در رودخانه‌های مقدس که از جمله اون رود گنگ است و زیارت معابد در بنارس که شهر مقدس در هند است میرند که مرتاضان (همون آدم‌هایی که شال هاشونو مثل حوله حموم میپیچن دور سرشون) و گاو و میمون‌های مقدس و دو هزار معبد و چند تا پرستشگاه و پانصد هزار مجسمه خدایان و حمام‌های مقدس و انبار مخصوص برای سوزاندن اجساد مرده‌ها در آن وجود داره.
هندوها طهارت را به معنای دوش گرفتن در رود‌های مقدس میدونن که اون را «اسنان» «Asnan» میگن و خاک مرده‌ها را در رود گنگ می‌ریزن، چون اعتقادشون اینه که این رود زیر قدم‌های خدای ویشنو جاریه، برای همین طهارت از این آب را موجب برکت و بهره‌های معنوی و مادی میدونند.
طریقه عبادت:
زن و مرد باید با حالت‌های مخصوص خودشون این عبادت را انجام بدند، باید در معابد مرد چهار زانو بنشینه و زن جوری بنشینه که زانو‌ها بطرف بالا باشد البته این عبادت صبح و شب هر روز دو مرتبه انجام میشه.
صبح از قبل از طلوع آفتاب تا بعد طلوع آفتاب شخص عبادت گذار باید روی قدم هاش وایسته و در تو دلش «گاثیری» بخونه که یک ورد ودایی هست و در کتاب «مقدس منو سمرتی» اومده.
در نماز شب هم گاهی بصورت نشسته همین را بخونه تا وقتی ستاره‌ها رو ببینه.
فلسفه این نماز نزد هندوها اینه که که نمازو صبح می‌خونند تا گناه و خطا‌های شب پاک بشه و شب می‌خونند تا خطا‌های روز محو بشه.
عقاب تارک الصلاه نزد هندوها:
کسانیکه این نماز را اداء نکنند باید مثل طبقه پائین «شودر» رونده بشند و از اداء واجبات دینی ممنوع میشند و دیگر تولّد دوباره نخواهند داشت و روح حیات سابق اون‌ها بر می‌گرده در واقع در همین طبقه پائین حیات دوم رو میگذرونند.
وبرای همین هندوها به این نوع عبادت اهمیت زیادی میدن و البته تمام این عبادتها به صورت تکی انجام میشه؛ نه جمعی و گروهی.
نماز‌هایی که در حضور روحانیون معابد انجام میشه اینجوری نقل شده که کاهن با یک چیز خاصّی عبادت کننده را بُخار می‌دهد و همراه خودشان گل‌های خاص زرد رنگی دارند.
روحانی در معابد تعاویذ و ادعیه‌های خاص تقلیدی میخونه که باید همه حاضرین تکرار کنند و بعد از اون در برابر بت سنگی باید رکوع کنند و با حالت تضرع و خشوع این عبادت انجام شود در آخر کاهن دعای مخصوص رو میخونه و آب مقدس را می‌پاشه پس از آن از معبد خارج میشن و میرن خونه هاشون.
جلل خالق!
