وی افزود: دست پدر و مادرم را که هرچه دارم از آنهاست میبوسم و نهایت تشکر را دارم از استادم خانم شیعه که بدون هیچ چشمداشتی زحمات بی شائبهای متحمل شد تا امروز من در این جایگاه قرار داشته باشم.
دارابیان اضافه کرد: هنگام نواخته شدن سرود کشورم همه سلولهای بدنم خوشحال بود و دچار غرور شده بودم. امیدوارم که این صحنه را در توکیو هم شاهد باشم.
قهرمان پارادومیدانی ایران در پایان گفت: مسابقات در سطح بسیار بالایی برگزار شد و داوران هم بسیار سختگیر بودند. خدا را شکر که حتی سختگیری داوران هم مانع از کسب مدال طلای من نشد.
منبع: ایسنا