عملکرد ایران از اینچئون تا جاکارتا/ ورزشکار و مدال بیشتر، طلای کمتر

در واقع ۲۷۶ نفری که در بازی های اینچئون شرکت کردند، ۲۱طلا، ۱۸ نقره و ۱۸ برنز گرفتند اما ۳۷۸ نفری که به جاکارتا رفتند، ۲۰طلا، ۲۰نقره  و ۲۲ برنز گرفتند. در واقع در کسب مدال طلا که برای ما بسیار اهمیت ویژه ای دارد، نتوانستیم به اینچئون برسیم. نکته دیگر اینکه از رده پنجم در اینچئون به رده ششم در جاکارتا سقوط کردیم و در روز آخر ازبکستان موفق شد کاروان ایران را پشت سز بگذارد.

این اتفاق در حالی رخ داد که  ما از اینچئون تا جاکارتا، چهارسال فرصت داشتیم نقاط ضعف ورزش خود  را برطرف  و نقاط قوت را تقویت کنیم به طوری که همراه با دیگر رقبا قدم به قدم پیش برویم اما تعداد طلاهای جاکارتا انتظارات را برآورده نکرد به ویژه اینکه ما تعداد نفرات بسیار بیشتری را هم نسبت به دوره های قبل اعزام کردیم.

در باد طلای رشته های غیرالمپیکی نخوابیم

یکی از مهم ترین مسائلی که باید مورد توجه گیرد این است که برخی رشته های المپیکی نتایج قابل قبولی نگرفتند که نباید از نگاه ها دور بماند. درست است ما در کبدی دو مدال طلا گرفتیم یا در ووشو یا کوراش صاحب طلا شدیم  اما در مقابل، رشته های مهم المپیکی نظیر دوچرخه سواری، تیراندازی، قایقرانی، هندبال و بوکس عملکرد نه چندان خوبی از خود به نمایش گذاشتند. درواقع عملکرد ضعیف برخی رشته های المپیکی ما نباید پشت مدال طلای رشته هایی که در المپیک جایی ندارند پنهان شود.  

وقت حسابرسی از فدراسیون ها رسیده است

فدراسیون ها قبل از بازی های آسیایی، در جلسات ستاد عالی بازی ها  پیش بینی کرده بودند چند مدال می گیرند و اکنون وقت حسابرسی از فدراسیون ها است. فدراسیونها از سال ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۸ چهارسال فرصت داشند با شناخت نقاط ضعف خود، راه پیشرفت را در پیش بگیرند و چهارسال پول بیت المال برای آنها هزینه شده است. فدراسیون ها وظیفه داشتند روند رو به رشدی داشته باشند و اگر تنها در حرف قهرمان بودند و در میدان عمل بازنده، باید پاسخگوی شکست خود باشند.

 این انتظار می‌رود ستاد عالی بازی ها فدراسیونها را مجبور به پاسخگویی کند و به سادگی از کنار شکست هایی که در برخی رشته ها داشتیم نگذرد. فدراسیون هایی که با وعده مدال و یا نتیجه خوب سهمیه زیادی از ستاد عالی بازی ها گرفتند حالا باید جوابگو باشند چرا دست خالی از اندونزی برگشتند. ایران المپیک ۲۰۲۰ را پیش رو دارد بنابراین نباید اجازه داد فدراسیون ها با این شکست ها خو بگیرند و خیالشان راحت باشد که قرار نیست حسابی هم پس بدهند.

شگفتی سازان را فراموش نکنیم

 باید در کنار حسابرسی از فدراسیون هایی که ضعیف کار کرده اند، فدراسیون های که شگفتی ساز بوده اند هم مورد توجه قرار گیرند.مدال برنز نوشاد عالمیان در پینگ پنگ بعد از ۵۲ سال و مدال برنز واترپلو بعد از ۴۴ سال نباید نادیده گرفته شود. قطعا سالها کار و تلاش پشت این مدال ها است و ستاد عالی بازی ها  با تقدیر ویژه از ورزشکارانش باید نشان دهد به خوبی ارزش این مدال ها را درک کرده است تا انگیزه ای شود برای ادامه راه پیشرفت.

مقایسه عملکرد کاروان ایران در جاکارتا  و اینچئون:

*در ادامه نگاهی به ترین های کاروان ایران در بازی های آسیایی۲۰۱۸ می اندازیم:

*طلایی ترین رشته:

کشتی با ۵ مدال طلا

*پرمدال ترین رشته:

کشتی و کاراته هر کدام با ۸ مدال

*ناکام ترین رشته مدعی مدال:

دوچرخه سواری، بدون مدال

بوکس، بدون مدال

*ضعیف ترین نتیجه رشته های مدعی:

تیراندازی با ۱۹ ورزشکار اما کسب یک برنز

*شگفتی ساز ترین‌ها:

تنیس روی میز ، کسب برنز بعد از ۵۲ سال

دوی ۳هزار متر با مانع ، کسب طلا بعد از ۲۰سال

واترپلو ، کسب برنز بعد از ۴۴ سال

رکورد دارها:

وزنه برداری: سهراب مرادی رکورد بازی ها  و جهان را در یک ضرب و مجموع با مهار وزنه ۱۸۹ کیلوگرم را شکست. رکورد جهان بعد از ۱۹ سال شکسته شد.

دوومیدانی: حسین کیهانی در دوی ۳هزار متربا مانع رکورد بازی ها را ارتقاء داد.

دوومیدانی: احسان حدادی با کسب چهارمین طلا به تنها ورزشکار تاریخ ورزش ایران تبدیل شد که در چهار دوره متوالی بازیهای آسیایی مدال طلا گرفته است.