نگاهی به سه بازی تدارکاتی تیم ملی فوتبال ایران

در روزهای پایانی سال 1396 تیم ملی فوتبال ایران در یک تدارکاتی در ورزشگاه آزادی تهران به مصاف تیم نه‌چندان شناخته شده سیرالئون رفت؛ بازی که با انتقاد شدید کارشناسان و اهالی فوتبال روبرو شد و همگان مقصر اصلی چنین بازی بی‌کیفیت را فدراسیون فوتبال قلمداد کردند.

بی‌تردید بازی با تیمی که حتی در داخل کشورش هم با مشروعیت یا عدم‌مشروعیت روبرو بود دستاوردی برای تیم ملی کشورمان که در آستانه شرکت در جام جهانی روسیه بود نداشت. شاید با اغماض بتوان گفت تنها سودی که این بازی برای شاگردان کیروش داشت بازی دادن عده‌ای جوان بود که فعلاً شانس حضور در ترکیب تیم ملی را ندارند.

پس از این بازی پرحرف و حدیث و در سال روزهای ابتدایی سال 1397 نوبت به بازی دوستانه با تیم ملی تونس رسید. به نظر می‌رسید که هدف فدراسیون فوتبال و کیروش از بازی‌های تدارکاتی با تونس و الجزایر، شبیه‌سازی بازی با مراکش در جام جهانی بود. به هر تقدیر نوبت به بازی با تونس رسید و تیم ملی پس از 371 روز در یک بازی معتبر ملی، متحمل شکست شد. شاگردان کیروش در مقابل تونس بازی دلچسبی را ارائه ندادند و نتوانستند در کارهای تیمی و خلق موقعیت به موفقیتی دست پیدا کنند. هرچند ذات مسابقات دوستانه، محک زدن تیم است اما مربیان، همیشه و همه‌‎وقت گوشه چشمی به نتیجه گرفتن در همین مسابقات را هم دارند و بهتر بود که تیم ملی کمی باصلابت‌تر در زمین مقابل حریف ظاهر می‌شد.

پس از بازی با تونس، تیم ملی در اتریش و در سومین بازی تدارکاتی خود به مصاف تیم ملی الجزایر رفت و موفق شد با نتیجه دو بر یک این تیم صعود نکرده به جام جهانی را شکست دهد. تیم ملی ایران با شروعی طوفانی و چشم‌نواز خیلی زود موفق به گلزنی در این بازی شد، گلی که نشان دهنده از یک کار تیمی بود. هرچند تیم ملی در این بازی بسیار خوب و بابرنامه ظاهر شد اما نقطه ضعف تیم ملی هم بر همگان محرز شد و آن هم دفاع تیم بود که احساس می‌شود کیروش باید بیش از پیش بر این موضوع اهتمام ورزد.

مطمئناً یک خروج ناموفق و اشتباه فاحش توسط دروازه‌بان تیم و یا عدم‌هماهنگی مدافعین در مقابل مهاجمان رقیب کار تیم ملی را در جام جهانی با مشکل روبرو خواهد کرد زیرا در گروه مرگ این تورنمنت حضور داریم و سه تیم قبراق و فرصت‌طلب با ما هم‌گروه هستند و آن‌ها خوب می‌دانند چطور می‌توانند از کوچکترین موقعیت‌ها برای ضربه زدن به تیم ما استفاده کنند.

علیرغم حضور مقتدرانه تیم ملی به جام جهانی، کاملاً واضح و روشن است که با این تیم و این سبک بازی از شانس خاصی برای صعود از گروه خود برخوردار نیستیم مگر آنکه در این دو ماه باقی مانده تا جام جهانی، با برنامه‌ریزی هوشمندانه فدراسیون و سرمربی تیم بتوانیم نقاط ضعف خود را تا حد ممکن برطرف کنیم.