خوب
7 بازی و بدون گل خورده. چیزی شبیه غیرممکن. حتی در بازی های کامپیوتری و
کنسول «پلی استیشن» نیز سخت است 7 بازی در سطح اول یک قاره انجام دادن و گل
نخوردن! اما ساختار دفاعی تیمِ کی روش این غیرممکن را در عمل ممکن کرد.
حالا رکورد تیم ملی ایران در سطح جهان بی نظیر است. تنها رقیب رکورد تیم
ملی در این زمینه تیم ملی انگلیس بوده که در5 بازی مقدماتی جام جهانی
تاکنون گلی دریافت نکرده اند. آنها تازه باید دو بازی دیگر انجام دهند و
گلی نخورند تا به رکورد امروز تیم ملی ایران برسند! بدون تردید این ساختار
دفاعی بی نقص که با صدرنشینی تیم ملی ایران در گروه خود همراه شده «اتفاق
خوب» و «ویژه» تیم ملی در مسیر روسیه 2018 است. اگر ملی پوشان در دو بازی
آتی خود مقابل تیم های قدرتمند ازبکستان و کره جنوبی، بتوانند دروازه ما را
بسته نگه دارند، باتوجه به بازی آخرمان در مقابل سوریه آن هم در تهران،
احتمالا با رکوردی تاریخی و جاودانه راهی جام جهانی خواهیم شد. همچنین حیف
است از اتفاقات خوب تیم ملی در این مسابقات بگوییم و از «روز پرشور آزادی»
در هشتم فروردین سخن به میان نیاوریم. روزی که چیزی حدود 100 هزار هوادار،
هشتم فروردین 96 را در فهرست روزهای بیادماندنی آزادی ثبت کردند.
بد
7 بازی و 6 گل زده. یعنی میانگین کمتر از یک گل زده برای هر بازی. نه! این
چیزی نبود که ما از تیم ملی مان انتظار داشتیم! با آنکه از روزی که کی روش،
هدایت تیم ملی فوتبال ایران را بر عهده گرفت می دانستیم که او جزو «مربیان
نتیجه گرا» به شمار می آید، اما رفته رفته وزن این «نتیجه گرایی» در تیم
ملی بیشتر شد. واقعیت این است که تیمِ کیروش تیم هجومی نیست. هرگز نبوده.
این را هم آمار و ارقام می گوید، هم حافظه تاریخی ما. تیم ملی در گروه خود
(که گروه بسیار کم گلی بوده) تنها از سوریه و چین و قطر بیشتر گل زده است.
وقتی این آمار را با دیگر گروه آسیا مقایسه می کنیم اوضاع نومیدکننده تر هم
می شود. تعداد گل های زده تیم ملی ایران تنها از تیم آخر آن گروه یعنی
تایلند بیشتر است! 5 تیم نخست آن گروه به ترتیب 14، 13، 11، 7 و 7 گل به
ثمر رسانده اند و این یعنی تیم ملی کشورمان حتی به تعداد نصف تعداد گل های
زده دو تیم نخست آن گروه (یعنی ژاپن و عربستان) هم گل نزده است. آن هم با
خط حمله ای آتشین که عناصری چون طارمی، آزمون، جهانبخش و انصاریفرد در
مسابقات لیگ حسابی گل زده اند و از بهترین های لیگ خود به شمار می آیند.
اینکه چرا تیم ملی کم گل می زند و به سبک «یونانِ اتوره هاگل» و «چلسیِ
مورینیو» ترجیح می دهد به اقتصادی ترین شکل ممکن پیروز میدان باشد، به
تفکرات کیروش باز می گردد و موضوعی نیست که بتواند به آن انتقادی وارد
ساخت. دستکم در این برهه که کیروش با همین حربه توانسته راه صعود را تا حد
بسیاری طی کند. اما نباید فراموش کرد که هوادار، در کنار نتیجه، «بازی
هجومی» نیز می خواهد. هوادار تشنه هیجان و شادی گل است. کاش تیم ملی مان
همانقدر که در سازماندهی دفاعی ما را شگفت زده می کند، در کارهای هجومی نیز
ما را ذوق زده می کرد.
زشت
تاریخ می گوید هرگاه ما در سطح ملی یا باشگاهی با کشورهای حاشیه خلیج فارس دیدار داشته ایم، حتما باید منتظر حواشی و اتفاقات بیرون از زمین هم باشیم. بخصوص اگر آن تیم، از کشورهایی چون عربستان و قطر و بحرین باشد. از همان روز قرعه کشی مرحله نهایی مسابقات مقدماتی جام جهانی 2018 که مشخص شد با قطر همگروه شده ایم، انتظار یک دیدار رفت و برگشت پرحاشیه را داشتیم. حواشی پرتعدادی که گاهی منجر به اتفاقات زشت غیرورزشی شد. شروع حواشی به دیدار رفت ایران و قطر در تهران باز می گردد. وقتی بعد از یک 90 دقیقه پراسترس، تیم ایران در دقایق پایانی بازی به غیرمنتطره ترین شکل ممکن به گل رسید و «جواد نکونام» (دستیار وقت کیروش) با بی تجربگی غیرقابل انکاری با عبور از مقابل نیمکت قطر خود را به وسط میدان رساند و در شادی گل بازیکنان شریک شد! طبیعتا قطری ها که بعد از 90 دقیقه تحمل فشار، بازی را از دست رفته می دیدند نتوانستند خود را کنترل کنند و به شکل دسته جمعی به سمت نکونام و بازیکنان ایرانی هجوم آوردند و صحنه های ناپسندی در آزادی رقم خورد. هرچند که هرطور شده اتفاقات چند دقیقه پایانی آن بازی ختم به خیر شد اما قابل پیش بینی بود که درگیری های آن بازی به دیدار برگشت این دو تیم در دوحه نیز کشانده شود. همینطور هم شد و قطری ها پیش از بازی برگشت با ایجاد جنگ روانی و یادآوری وقایع دیدار رفت برای ایرانی ها خط و نشان کشیدند. بازی برگشت دو تیم نیز از حاشیه بی نصیب نماند و ادعای توهین به خانواده کیروش از سوی کادرفنی قطر و ژست ها و خنده های معنادار کیروش بعد از سوت پایان بازی، برای همیشه در حافظه فوتبال دوستان ثبت شد.
نویسنده : ارسلان سلیمانیان
منبع: ورزش سه
