پیراهن باشگاه سنگین‌تر است یا پیراهن ملی؟

ورزش و جوان- کریستیانو رونالدو سال 2008 زمانی که هنوز برای منچستر یونایتد بازی می کرد جمله معروف "یک برده هستم"  را بر زبان آورد و بلافاصله خیلی ها عنوان "برده های میلیونر" را بر زبان آوردند. به این که اگر برده ها چنین دستمزدهای هنگفتی دریافت می کنند، ای کاش همه برده می شدند. با این وصف اصطلاح "برده های مدرن" در فوتبال این عصر جا افتاد. این که بازیکنان برای رسیدن به مقصدشان باید جانانه بجنگند و در عین حال پاسخ مثبت ارباب / باشگاه را هم جلب کنند. این که اگر می خواهند پیراهن باشگاه های بزرگ را بپوشند، باید برای باشگاه هایی که کوچک تر هستند هم معرکه بازی کنند و نشان دهند چه توانایی هایی دارند. این که اجازه نزول ندارند و قیمت شان به روز تعیین می شود. این که باید قواعد بازی ایجنت ها، دلال ها و واسطه ها را هم بیاموزند و هم بپذیرند.

قرار بود "قانون بوسمن" به بازیکنان فوتبال در اروپا آزادی جابجایی اعطا کند و در عین حال به تقسیم عادلانه تر ثروت هم بینجامد، ولی چنین نشد. بنابراین هرچند عنوان "برده" را صراحتا در اشاره به بازیکنان تازه کشف شده و گمنام، مثلا پسرهای آفریقایی که فوتبال تنها راه رهایی شان از ورطه فقر و نکبت است بر زبان می آورند؛ ولی ستاره ها هم سوی عیان تر آن بردگی را به رخ می کشند. بسان دو بازیکن برجسته آمریکای جنوبی در اروپا، مثل کوتینیو برزیلی و سانچز شیلیایی را.

فلیپه کوتینیو و لیورپول

او در پاییز 2010 طی دیدار دوستانه برزیل - ایران با پیراهن ملی راهی میدان شد. آن زمان هجده ساله بود و در تیمی که 0-3 پیروز شد برابر دنی آلوز، داوید لوییز، پاتو و روبینو گمنام ترین بازیکن بشمار می رفت و نخستین بازیکن تعویضی برزیل هم بود. ولی پس از آن مسیر صعودی را پیمود، جلو رفت و جلو. از اینتر به واسکو دو گاما و سپس به اسپانیول و سرانجام سر از لیورپول در آورد. جایی که درخشید و لیورپولی ها به مرد میانی تهاجمی شان لقب "شعبده باز کوچولو" دادند.

شعبده باز کوچولو در تابستان سپری شده برای پیوستن به بارسلونا جان کند. این بازیکن دوپای سرخپوش انتظار کشید و انتظار. رقم 150 میلیون پوندی زبان به زبان گشت و خیلی ها با رفتن نیمار او را در جامه آبی اناری کنار مسی و سوارز تجسم کردند. مگر لوییز سوارز از آنفیلد راهی نوکمپ نشده بود؟ ... ولی باشگاه لیورپول طی بیانیه ای اخبار دهان به دهان گشته را بی اساس خواند. گفت باشگاه بزرگ تر از هر بازیکنی است و سپس افزود قیمت کوتینیو کمتر از 200 میلیون نیست. پسر بیست و پنج ساله برزیلی سرانجام در آنفیلد باقی ماند. با خشم، با غیظ.

حکایت کوتینیو حکایت تحمل پیوستن به بارسلونا نشد، بلکه شد قصه تحمل نرفتن به بارسلونا. یورگن کلوپ گفته ترکیب کوتینیو - محمد صلاح - امره جان معرکه خواهد شد، گفته می تواند از کوتینیو در فصلی که به جام جهانی منتهی می شود بازیکن بهتری بسازد.

آلکسیس سانچز و آرسنال

برای او همه چیز در کمتر از یک هفته زیر و رو شد. سانچز پیش از پنجشنبه گذشته و پایان مهلت انتقالات، خود را بازیکن منچستر سیتی قلمداد می کرد. جایی که هم دستمزد بالاتری دریافت می کرد و هم در لیگ قهرمانان به میدان می رفت. ولی پنجشنبه سپری شد و او آرسنالی باقی ماند. توپچی ها نتوانستند توماس لمار را با صد میلیون یورو از موناکو به لندن بیاورند و چاره ای جز حفظ سانچز نداشتند. سانچز همان شب با پیراهن شیلی طی دیدارهای مقدماتی جام جهانی در خانه برابر پاراگوئه به میدان رفت و شیلی 3-0 له شد. او سه شنبه در زمین بلیوی راهی میدان شد و شیلی 0-1 شکست خورد. شیلی طی پنج روز از رتبه چهارم جدول سقوط کرد به رتبه ششم. اکنون کسی نمی داند آیا شیلی طی دو دیدار باقیمانده، نبرد در خانه برابر اکوادور و بازی در زمین برزیل، جواز سفر به روسیه را کسب خواهد کرد یا نه؟

سانچز به لندن بازگشته و دوباره پیراهن شماره هفت آرسنال را برتن کرده. بازگشته تا آرسنال را از قعر چاه بکشد بالا. او تنها بازیکن آرسنال نبوده که می خواسته توپچی ها را رها کند و ناکام مانده. هکتور بلرین هم طی دیدار رودررو با آرسن ونگر از پیوستن به بارسلونا حرف زده بود. مصطفی هم گفته بود می خواهد به اینتر برود، همین طور مسعود اوزیل. ولی اگر اوزیل هرگز یک مشتری سمج پیدا نکرد، سانچز مشتریان دست به جیبی داشت.

ونگر روزهای سخت رفتن رابین فن پرسی و سمیر نصری را از یاد نبرده. که آکسلید چمبرلین را راهی آنفیلد کرده و لوکاس پرز را روانه لاکرونیا. با ورود آلکساندر لاکازت و کولاسیناچ گفته هم خط حمله اش را آتشین تر کرده و هم دفاعش را با صلابت تر. او از سانچز به عنوان یک دلاور جنگجو یاد کرده. یک حرفه ای بی بدیل. ولی دلاور جنگجوی او بیست و هشت ساله است. بازیکنی که لیگ قهرمانان را از دست داده و در آستانه از دست دادن جام جهانی قرار گرفته. بازیکنی که نخواسته و نتوانسته اخم هایش را پنهان کند، غیظش را. مثل کوتینیو... دو بازیکنی که دریافته اند سنگینی پیراهن باشگاه کمتر از سنگینی پیراهن ملی نیست، نه نیست.