رسانه ملی یا ستاد جنگ؟
نشان تجارت - مهرداد خدیر در یادداشتی به انتقاد از رویکرد صداوسیما بعد از ترور سیدحسن نصرالله پرداخته و نوشته: «برخی هم جدای سخنان رسمی و تأییدشده جملات نامستندی را هم به رئیس‌جمهور پزشکیان منتسب می‌کنند تا بر غلظت ادعای خود بیفزایند. قصه البته محدود به فعالان سیاسی اصول‌گرایی رادیکال و نورسیدگانی، چون امیرحسین ثابتی هم نیست. صدا و سیما رسما و علنا به این کارزار پیوسته و روزی نیست که از زبان کارشناس یا مجری‌ای در تقبیح «تلۀ جنگ» نشنویم و در ضرورت پاسخ نظامی که در بطن آن طعنه به رئیس‌جمهور هم نهفته است.»
او با اشاره به اینکه مخالفان دولت ترور سید حسن نصرالله و اتفاقات بیروت را بهانه حمله به دولت کرده‌اند؛ نوشته: «این رفتار‌ها در حالی است که به موجب اصل ۱۷۶ قانون اساسی ریاست شورای عالی امنیت ملی با رئیس‌جمهوری است که با وظایفی، چون تعیین «سیاست‌های دفاعی – امنیتی کشور در محدودۀ سیاست‌های کلی تعیین‌شده از طرف مقام رهبری» تشکیل می‌شود و اعضای آن عبارتند از: ۱و۲و ۳: رئیسان سه قوه.۴و ۵: دو نمایندۀ رهبری. ۶. رئیس ستاد مشترک نیرو‌های مسلح. ۷و ۸و ۹: وزیران خارجه و اطلاعات و کشور و ۱۰. رئیس برنامه‌وبودجه.
حسب مورد عالی‌ترین مقام ارتش و سپاه یا وزیر مربوطه هم دعوت می‌شود و اگر خبری از رئیس سازمان صداوسیما نیست به خاطر آن است که قرار نیست این رسانه موضع خود را بازتابانَد بلکه باید برآیند و خروجی این شورا را به عنوان سیاست نظام تبیین و منعکس کند.
ترکیب شورا خود به وضوح نشان می‌دهد که انتقاد تندرو‌ها و تریبون آن‌ها – صداوسیما – از دولت تا چه حد وارد است. این قصه با تمام تلخی البته یک وجه بامزه و طعنه‌آمیز هم دارد. اینکه اگر واقعاً مسعود پزشکیان باید در همان اولین روز استقرار فقط و فقط به انتقام از ترور هنیه می‌اندیشید خود منتقدان چرا از آن غافل بودند و تمام توجه و تمرکز خود را به جای آن بر رأی نیاوردن وزیران شاخص پیشنهادی پزشکیان گذاشتند؟»
در ادامه این یادداشت با اشاره به سوابق ساز مخالف زدن‌های صداوسیما با دولت، آمده است: «این یادداشت می‌خواهد بگوید صداوسیما نباید ستاد ضددولت باشد. چراکه دنیا جمهوری اسلامی را با دولت جمهوری اسلامی می‌شناسد و صداوسیمای جمهوری اسلامی نمی‌تواند در مقابل دولت جمهوری اسلامی بایستد. بدیهی است که مقامات عالی نظام نمی‌توانند هیجان‌زده تصمیم بگیرند چرا که همچنان این گزینه جدی است که دامی گسترانیده باشند ولو تعبیر «تلۀ جنگ» را نپسندند.
در تلویزیونی که نمایش ساز ممنوع است و ساز موسیقی را پشت گلدان پنهان می‌کنند یک ساز را نشان می‌دهند و با صدای گوش‌خراش آن کثیری از مردمان را می‌آزارند. ساز مخالفت با دولتی که باب میل مدیران سازمان نیست! قبح قضیه وقتی بیشتر احساس می‌شود که از نام سیدحسن نصرالله که در خود لبنان مایه وحدت بوده برای افتراق استفاده و به اسم رمز حمله به شخص رئیس‌جمهور تبدیل شود.»
