هجده فروردین 77 روز تلخ فوتبال ملی

سعدیا مرد نکو نام نمیرد هرگز

بعد از گذشت قریب 19 سال از مرگ سیروس قایقران، مرد اسطوره ای فوتبال ایران هنوز باور مرگ او سخت است. اما بهرحال در هجده فروردین 77 در اثر تصادف در جاده رشت به تهران دست تقدیر چنین رقم زد که سیروس در بین ما نباشد. در این بین شاید برای خانواده سیروس تلخی این حادثه دوچندان بود، چراکه علاوه بر سیروس عزیز، فرزند دلبندش، راستین نیز پدر را در این سفر تنها نگذاشت و او نیز رفیق نیمه راه پدر نشد. سیروس قایقران هر چند در این دنیا عمر کوتاهی داشت اما به گواه دوست و دشمن عمر پربرکتی را در این دنیا گذراند.

اگر بخواهیم از منظر ورزشی و بخصوص فوتبالی به زندگی سیروس بنگریم حتی یک نقطه منفی نیز در کارنامه او نمی توان یافت. کاپیتان با اخلاق تیم ملی ایران شاید بهترین خاطره ای که داشت  قهرمانی با تیم ملی فوتبال ایران پس از 16 سال در بازیهای آسیایی بود. در آن سالی که با بازی خاطره انگیز و آن گل استثنایی به کره جنوبی تاریخ ساز شد.

سیروس عضو باشگاههای ملوان، استقلال انزلی، الاتحاد قطر و کشاورز تهران بود. در این سالها از تجربیات مربیانی چون پرویز دهداری، احمد صومی، غفور جهانی، نصرت ایراندوست، مهدی مناجاتی، علی پروین، ناصر ابراهیمی، بهمن صالح نیا و رضا وطن‌خواه بهره جست. وی در 43 بازی ملی به میدان رفت که در 21 بازی، افتخار کاپیتانی تیم ملی را داشت و در این مدت 14 گل برای ایران به ثمر رساند.

اولین بازی ملی وی برابر یوگسلاوی سابق در سال 63 و آخرین بازی او برابر بوسنی در سال 72 انجام شد. قایقران در سالهای 57 تا 63 افتخارات زیادی برای فوتبال گیلان و ملوان به ارمغان آورد. وی آنقدر متواضع و فروتن بود که همه به او علاقه‌مند بودند. هر چند سیروس چندین سالی است از این دنیای فانی رخت بر بسته است اما هنوز یاد و خاطره اش در اذهان و عکسهایش روی دیوار اکثر مغازه های انزلی ماندگار شده است.

سیروس در فروردین 77 برای تعطیلات سال نو به همراه خانواده اش به انزلی آمده بود که در راه بازگشت و در حالی که همراه فرزند، همسر و برادر همسرش در اتومبیل شخصی عازم تهران بود در حوالی امام زاده هاشم با کامیون خاور تصادف کرد که حاصل این اتفاق تلخ و غم انگیز درگذشت سیروس قایقران و فرزند عزیزش بود. روحشان شاد و یادشان گرامی.