گاهی اوقات می‌خواستم تنیس را ترک کنم
فدرر از لحظاتی می‌گوید که تعداد باخت‌های او بیش از تعداد پیروزی‌هایش بود و شکست برای او مساله‌ای عادی بود.
راجر فدرر در سن ۱۶ سالگی موفق می‌شود که در مسابقات جوانان ویمبلدون قهرمان شود و سه سال بعد او اولین قهرمانی خود را در ATP کسب می‌کند.
فدرر در نوجوانی مجبور می‌شود که بین ورزش تنیس و فوتبال یکی را انتخاب کند. در حالی که او به هر دوی این ورزش‌ها علاقه زیادی داشته است. به نظر می‌رسد که انتخاب او درست بود زیرا در حال حاضر فدرر چهارمین ورزشکار در جهان از نظر حقوقی است که دریافت می‌کند. تمام تلاش در این روزها برای کسب یک قهرمانی دیگر در گرند اسلم و فراتر رفتن از ۱۸ قهرمانی است.
فدرر درباره این که چه چیزی یک ورزشکار خوب را از یک ورزشکار عادی جدا می‌کند، می‌گوید: پایداری یک ورزشکار، این که او چه چیزی را برای ورزش به ارمغان می‌آورد و این که آیا تغییری در ورزش ایجاد می‌کند یا خیر.
فدرر درباره پیشرفت خود در تنیس گفت: زمانی که بزرگ شدم فهمیدم که خوب می‌توانم سرویس بزنم. با تنیسورهای تورهای ATP رفت و آمد کردم و کم کم رویاهایم به واقعیت تبدیل شد. با خودم فکر کردم که شاید یک روز بتوانم جزو ۲۰۰ تنیسور برتر جهان شوم. من همیشه دوست داشتم در این شرایط باشم و با تنیسورهایی که در تلویزیون می دیدم مسابقه دهم. زمانی که شکست می‌خوردم به فکر ترک تنیس می‌افتادم اما پنج دقیقه بعد دوباره به فکر بازی کردن بودم. تصمیم‌هایم در این لحظات شاید نیمی از موفقیت‌ام را رقم زده است.
فدرر درباره اولین قهرمانی‌اش در ویمبلدون، گفت: همه آن چیزی بود که می‌خواستم اما دوباره بازگشتم و دوباره قهرمان شدم. این کاری است که قهرمانان دوست دارند انجام دهند. برگردند و دوباره خود را اثبات کنند.
منبع: ایسنا
