قهرمانان مونیخ
در هفتم جولای ۱۹۷۴ برای نخستین‌بار دو تیم آلمان غربی و هلند در یک تورنمنت برابر هم قرار گرفتند. آن‌ها پیش از این در ۱۹ بازی دوستانه به مصاف هم رفته بودند اما اکنون باید برای بهترین جام جهان رقابت می‌کردند.
هلند در حالی به فینال صعود کرد که در مرحله حذفی گلی دریافت نکرد. این تیم آرژانتین را با نتیجه چهار بر صفر، آلمان شرقی را با دو گل و برزیل را با نتیجه مشابه شکست داد. نارنجی پوشان با "توتال فوتبال" توانستند به فینال راه پیدا کنند، روشی که در آن ۱۰ بازیکن در دفاع و حمله شرکت می‌کردند. اگر بازیکنی از پست خود جا می‌ماند هم تیمی‌اش به سرعت جای خالی‌اش را پر می‌کرد. هیچ‌کدام در یک پست ثابت بازی نمی‌کردند، مدافعان به حمله می‌پیوستند و مهاجم‌ها به مدافع‌ها کمک می‌کردند.
هلند بر اساس این تاکتیک که همه اعضای تیم را درگیر می‌کرد و با حضور بازیکنان بزرگی همچون یوهان کریوف و یان نیسکنس باعث شد همه تصور کنند جام برای نارنجی پوشان است. این تیم در حالی پا به جام جهانی گذاشته بود که ۳۶ سال از آخرین حضورش می‌گذشت. از طرفی آلمان غربی در مرحله حذفی چهار بر دو سوئد را شکست داد و برابر لهستان و یوگسلاوی به ترتیب یک بر صفر و دو بر صفر پیروز شد. با این حال پیش از این مرحله در یک بازی تاریخی برابر آلمان شرقی قرار گرفت و یک بر صفر مغلوب شد.
دو تیم در حالی به مصاف هم رفتند که در ورزشگاه المپیک مونیخ ۷۵ هزار نفر حضور داشتند. در یک طرف هلند (شانس نخست) قرار داشت و توانسته بود همه کارشناسان را با عملکردهای درخشان و بازی تهاجمی‌اش شگفت زده کند. در طرف دیگر آلمان میزبان وجود داشت که از حضور بازیکنان سطح بالایی همچون فرانتس بکن باوئر، گرد مولر و پل برایتنر بهره می‌برد و می‌خواست در خانه‌اش جام قهرمانی را بالای سر ببرد.
جان تیلور انگلیسی سوت بازی را در ساعت ۱۶ به صدا در آورد و قبل از این که تماشاگران پس از خواندن سرود ملی کاملا در جای خود جا به جا شوند توپ وارد دروازه شد. چه اتفاقی رخ داد؟ آمار نشان داد از شروع بازی تا رسیدن توپ به کریوف تنها ۱۷ ضربه به آن خورد. مهاجم تیم ملی هلند خیلی راحت به سمت دروازه حرکت کرد، وارد محوطه جریمه شد اما توسط اولی هوینس متوقف شد و بر زمین افتاد. داور پنالتی گرفت! نیسکنس آن را تبدیل به گل کرد و در حالی که تنها ۶۳ ثانیه از بازی گذشته بود نتیجه یک بر صفر به نفع هلند شد. نکته عجیب این بود آلمانی‌ها هنوز به توپ ضربه نزده بودند.
در دقیقه ۲۶ داور یک پنالتی دیگر اعلام کرد، این بار به نفع آلمان. پل برایتنر این ضربه را زد و توانست بازی را به تساوی برساند. ژرمن‌ها با حمایت هواداران‌شان امیدوار بودند پس از قهرمانی در جام جهانی ۱۹۵۴ برای دومین بار فاتح جام جهانی شوند. در نهایت تیم هلموت شون توانست پیش از پایان نیمه اول گل پیروزی را به ثمر برساند. راینر بونهوف از گوش راست حرکت کرد و توپ را به محوطه جریمه فرستاد. مولر آن را کنترل کرد و با یک چرخش توانست بازی را در دقیقه ۴۳، دو بر یک کند.
اگر مبالغه نباشد در نیمه دوم هلند فقط حمله کرد. با این حال نخستین موقعیت گل به میزبان رسید. ضربه سر بونهوف با اختلاف کمی به بیرون رفت. سپس بازی کاملا در اختیار نارنجی پوشان قرار گرفت اما کار دفاعی خوب میزبان باعث شد دیگر توپی از خط دروازه‌ها عبور نکند. آن‌ها برای هر توپ می جنگیدند که در پایان ۹۰ دقیقه داور ۲۷ خطا به نفع آلمان و ۱۷ خطا به نفع هلند سوت زد. در نهایت هلند پس از هشت بازی نخستین و تنها شکست خود را در این رقابت‌ها تجربه کرد.
آلمان به این ترتیب چهارمین کشوری شد که در خانه جام قهرمانی را بالای سر می برد. پیش از این اروگوئه در سال ۱۹۳۰، ایتالیا ۱۹۳۴ و انگلیس ۱۹۶۶ در کشورشان قهرمان شده بودند. ژرمن‌ها نخستین تیمی بودند که جام قهرمانی جدید را به دست آوردند. جام قهرمانی قبلی ژول ریمه نام داشت که برای همیشه به برزیل رسید. سلسائو پس از سومین قهرمانی جام را برای همیشه به خانه برد.
در جام جهانی ۱۹۷۸ آلمان به توفیقی دست پیدا نکرد اما هلند دوباره به فینال رسید و باز هم شکست خورد. آرژانتین توانست در وقت‌های اضافه سه بر یک پیروز شود. برای نارنجی پوشان آن دو فینال بهترین افتخارشان در جام جهانی محسوب می‌شد. از طرفی آلمان در سال‌های ۱۹۸۲، ۱۹۸۶ و ۲۰۰۲ نایب قهرمان جهان شد و در سال ۱۹۹۰ دوباره عنوان قهرمانی را به دست آورد.
منبع: ایسنا
