افزایش پرخاشگری در دختران بیشتر مربوط به ناکامی‌های اجتماعی است

ورزش و جوان- ناهید تاج‌‎الدین، نماینده اصفهان و عضو فراکسیون زنان مجلس دهم در پاسخ به اینکه چرا روحیه پرخاشگری در دختران نسبت به گذشته بیشتر شده است؟ گفت: ما نخست باید از پرخاشگری یک تعریف منسجم ارائه دهیم. به زعم من، پرخاشگری رفتاريست كه هدف آن صدمه زدن به خود يا به ديگری باشد. در اين تعريف مقصود و نيت فرد مهم است. يعنی رفتاری پرخاشگرانه محسوب می شود كه از روی قصد و تعمد برای آسیب زدن به ديگری يا به خود انجام گرفته باشد. این رفتار یکسری علل شخصیتی، علل خانوادگی، آموزشی و اجتماعی دارد و ما باید بدانیم پرخاشگری برخاسته از کدام یک از این علت ها بیشتر شده و افزایش داشته؛ یعنی آیا پرخاشگری ناشی از علل شخصیتی افزایش یافته یا از علل خانوادگی، آموزشی و یا اجتماعی بیشتر شده است؟

در مورد علل شخصیتی آن باید بگویم ابتلا به برخی بيماريهای روحی و روانی، بحرانهای ناشی از دوره بلوغ و برخی خصوصيات رفتاری افراد از جمله اضطراب و هيجان، احساس حقارت، غرور و… موجب بروز پرخاشگری می شود.

متاسفانه باید بگویم 34 درصد جامعه ایرانی از انواعی از اختلالات روانی رنج می برد و این خود بستر پرخاشگری است.

علل خانوادگی پرخاشگری را اما سختگيري ها، خشونت ها، سرزنش ها و تحقيرهای والدين تشکیل می دهد که به نظر می رسد امروز کمتر از یک دهه قبل شده است.

علل آموزشی پرخاشگری اما به شیوه های تربیتی و پرورشی برمی گردد و متاسفانه ناشی از ضعف مهارت های زندگی و ضعف مهارت های کنترل خشم در جامعه است و این ضعف هم ناشی از نظام آموزش و پرورش و نهاد مدرسه و هم ناشی از نهاد خانواده است.
 
علل اجتماعی پرخاشگری به نوعی به ناکامی های اجتماعی و بنیادی برمی گردد. من فکر می کنم آنچه تحت عنوان افزایش پرخاشگری در دختران از آن یاد می شود بیشتر مربوط به همین ناکامی های اجتماعی است که این ناکامی برآیندی از همه انواع ناکامی است؛ ناکامی در ارتباط گرفتن و ازدواج، ناکامی در پیدا کردن شغل مناسب، ناکامی در کسب موقعیت اجتماعی، ناکامی مربوط به محدودیت های جنسی و...

مجموع این ناکامی ها منجر به افزایش پرخاشگری می شود. وقتی مثلا بر اساس آمار پژوهشکده آمار ایران، ۷۱ درصد از افراد فارغ التحصیل عالی غیرفعال را زنان و ۲۹ درصد را مردان تشکیل می دهند و این خود نشانه ای از ناکامی شغلی است. یا اینکه شانس زنان برای ازدواج مجدد یک نهم مردان است و این یعنی ناکامی در ازدواج برای این زنان.

همین که ما برابر برنامه ششم پیگیر سهم 30 درصدی زنان در مدیریت کشور هستیم بخاطر کاستن از همین ناکامی هاست؛ ناکامی هایی که به نوعی ناکامی اجتماعی و بنیادی است و در بلندمدت حتی برای امنیت کشور خطرناک است.