ناامیدی تا کجا ادامه پیدا خواهد کرد؟

ورزش و جوان- در سال گذشته اعتراضاتی شکل گرفت که جرقه اولیه آن بروز مشکلات عدیده‌ای در مؤسسات مالی و اعتباری بود. رفته رفته این موج مشکلات گسترده شد و مردم دست به اعتراضات شدیدتری در شهرهای مختلف زدند. اگر حساب مداخله‌گران بیگانه و افراد شرور را از این اعتراضات جدا کنیم، خواهیم دید که عامل اصلی این اعتراضات وضع اقتصادی، سیاسی و اجتماعی موجود در جامعه بود. مشکلاتی که به قوت خود باقی مانده و حتی در زمینه‌هایی شدت بیشتری یافته است.
 
براساس گزارشات مرکز تحقیقات استراتژیک جمهوری اسلامی ایران در سال 94، 75 درصد مردم از وضع آینده ایران ناامید هستند و بر این نظر هستند که یا وضع آینده ایران بدتر خواهد شد یا حداقل فرقی نخواهد کرد. باید در نظر گرفت که ناامیدی مردم در هر سطحی نسبت به آینده یکی از مهمترین عوامل ایجاد تنش و فشارهای روانی بر روی مردم است تا جایی که ممکن است جهت بهبود اوضاع دست به اعتراض زنند. جالب است که در همین تحقیقات بیان کردند که در بین شهرهای ایران، تهران رتبه نهم را در ناامیدی نسبت به آینده  و خراسان رضوی رتبه دوم را دارد جایی که اعتراضات از آنجا شکل گرفت.

در بین جوانان، وضعیت اشتغال و بیکاری، ازدواج، حبس سرمایه در بین افراد محدود، سیستم اداری و اقتصادی فاسد، نابرابری‌های اجتماعی و ناامیدی به تغییر و اصلاحات از عواملی است منجر می‌شود جوان جامعه ایران وضعیت مبهم و تاریکی را نسبت به آینده خودش و کشورش داشته باشد.

از سال 94 تا به حال وضعیت دلار، طلا، سکه، سرمایه‌گذاری‌های برباد رفته و خروج سرمایه‌ها، رانت و پولشویی‌ها، اقتصاد را سرطانی کرده که درمان و جراحی آن با ریسک بالایی همراه است.  وقتی زیرساخت‌های اقتصادی ما مبتنی بر پول نفت است و فقط وظیفه اشتغال‌زایی را بر دوش دولت می‌گذاریم و درصدد تضعیف بخش خصوصی و بازار آزاد هستیم، فضای جامعه آن‌قدر سیاه می‌شود که هر که مقدار اندک پول خود را به دلار تبدیل کرده و به اولین و دم دست‌ترین کشور یعنی؛ ترکیه مهاجرت می‌کند.

وضعیت سیاسی اعم از فضای کشورهای منطقه، سیاست خارجی و مهمتر از همه فضای سیاست داخلی موج ناامیدی را در این مدت اخیر بیشتر کرده است. نبود تشکل‌های مردمی و احزاب و میدان ندادن به جریات سیاسی که هدف آن‌ها اصلاحات در ساختار سیاسی، اجتماعی و اقتصادی کشور با حفظ کلیت نظام است؛ کرختی و گوشه‌گیری افراد حاذق را در پی داشته است. وقتی دولت‌ها در هر دوره‌ای فقط وعده می‌دهند و جریانات داخلی برای دولت مانع تراشی می‌کنند، بی‌اعتمادی و ناامیدی کمترین واکنش مردم است.

بحران آب در منطقه و ایران، بی‌توجهی به مسائل زیست محیطی، نابودی منابع طبیعی و تاریخ کشور، بی‌توجهی به صنعت گردشگری و توریست، بی‌توجهی به کشاورزان و عدم بهبود سیستم کشاورزی همگی دست به دست هم خواهد داد تا بازموج جدیدی از اعتراضات را جهت تأمین آب مایحتاج کشاورزان و مردم شهرهای مختلف مخصوصا اصفهان و خوزستان ایجاد کند. شهرهایی که می‌توانند از طریق گردشگری و جذب توریست برای خود و کشور درآمدزایی کنند؛ اما بخاطر قوانین دست و پاگیر و بی توجهی از این موهبت محروم هستند.

اعتراضات پیامد همان ناامیدی مردم نسبت به مسئولین و حاکمیت است. ترس مردم از جنگ میان قدرت‌ها، ترس از جنگ بر سر آب، ترس از جنگ میان جناح‌های سیاسی و داخلی، ترس از بیکاری و بی‌پولی، ترس از دست دادن بیمار بخاطر نبود دارو و گرانی دلار، ترس از دست دادن جوان، ترس از دست دادن عمر. وقتی چیزی برای از دست دادن نداشته باشیم، اعتراض و شورش اولین راه حل مردم برای مطالبه خواسته‌هایشان است. پس کوته‌فکرانه است که همه فریادها را بر سر قدرت‌های خارجی و شبکه‌های بیگانه بزنیم تا فضای داخلی مساعد اعتراض نباشد و مردم امید به بهبود شرایط و اوضاع داشته باشند، دست به اعتراض نخواهند زد.

به امید روزی که همه مردم ایران در کمال آرامش تنها و تنها به موفقیت کشور خود فکر کنند.

منبع: میهن امروز