نشان تجارت - امروزه ارتباطات کاربردی و تصویربرداری‌های مدرن، به ما این اجازه را می‌دهد تا تصاویر مستندتر و لحظات دیوانه‌وارتری را ثبت کنیم؛ اما این موضوع در زمان‌های قدیم کاملا متفاوت بود و اگر به عکس‌های قدیمی نگاه کنید، متوجه می‌شوید که افراد حاضر در عکس‌های قدیمی هیچ گونه احساس و حرکتی ندارند و انگار منجمد شده‌اند و این پرسش برای ما پیش می‌آید که چرا مردم در عکس‌های قدیمی جدی بودند و لبخند نمی‌زدند؟
بنا بر این گزارش، اگر بخواهیم دلیل را خلاصه بگوییم این است که آن‌ها می‌ترسیدند که لبخند آن‌ها را لوده و احمق نشان دهد.
البته برخی بر این باورند که مردم در آن زمان برای پنهان کردن دندان‌های افتاده و یا کرم خورده لبخند نمی‌زدند، زیرا دندانپزشکی در آن زمان متداول و مرسوم نبود. در جواب این فرضیه باید گفت، آن‌ها می‌توانستند بدون اینکه دندان هایشان مشخص شود و با دهان بسته لبخند بزنند. در ضمن در آن زمان داشتن دندان‌های ریخته و کرم خورده عادی بود و نیازی نبود که آن را از هم پنهان کنند. برای مثال نخست وزیر انگلستان لورد بالمرستون در سال ۱۸۵۵ میلادی با وجود این که دندان‌های جلویش ریخته شده بود، نمادی از جذابیت شناخته می‌شد.
نظریه‌های متفاوت در رابطه با عکس‌های قدیمی
در این میان، نظریه دیگری وجود دارد و عده‌ای می‌گویند عکس گرفتن با دوربین‌های قدیمی زمان زیادی بین ۵ تا ۳۰ دقیقه طول می‌کشید و ایستادن طولانی در مقابل دوربین، آنقدر حوصله مردم را سر می‌برد که لبخند زدن از یادشان می‌رفت؛ اما این نظریه هم رنگ می‌بازد اگر بدانیم در قرن ۱۹ و با آمدن دوربین‌های جدید و مدت زمان کم عکس گرفتن مردم همچنان از لبخند زدن امتناع می‌کردند.
نتیجه این است که مردم در گذشته خندیدن را بد می‌دانستند، آن‌ها نمی‌خواستند با لبخند زدن در عکس‌ها احمق به‌نظر برسند. مارک تواین درباره لبخند زدن در عکس‌ها می‌گوید: عکس‌های مستندتر مهم هستند، نه عکس‌هایی که با لبخند‌های ابلهانه جنون را به نسل‌های بعدی منتقل کنند.
نیکولاس جیفز که درباره این موضوع مقاله‌ای نوشته است، می‌گوید: در قرن هفدهم مردم بر این باور بودند که فقط چند دسته می‌خندند: فقرا، بی ارزش‌ها، مست‌ها، احمق‌ها و خوشگذران‌ها.
منبع: نمناک
