نشان تجارت - حالت کمای عمیق اغلب به عنوان بیداری بدون آگاهی توصیف می‌شود. این بیماران گاهی چشمان خود را باز می‌کنند و اغلب چرخه‌های خواب و بیداری دارند، اگرچه به هیچ شکلی از تحریک پاسخ نمی‌دهند. در واقع آن‌ها هم هستند و هم نیستند و در فضای نامشخص بین زندگی و مرگ به سر می‌برند. برای چندین دهه، فرض بر این بود که چنین بیمارانی فاقد هرگونه آگاهی نسبت به محیط اطراف خود هستند.
در همین رابطه دکتر آدریان اوون و تیم تحقیقاتی او پژوهش‌های تازه‌ای را روی یک فرد در حالت کما آغاز کردند. این شخص که کارول نام داشت، در ژوئیه سال ۲۰۰۵ (۱۳۸۴)، هنگام عبور از یک جاده شلوغ با دو اتومبیل تصادف کرد. او در این سانحه جان سالم به در برد، اما دچار آسیب مغزی شدیدی شد که او را در حالت نباتی با امید بسیار کمی برای بهبودی قرار داد.
در ادامه محققان چند ماه پس از تصادف، کارول را در یک اسکنر fMRI در بیمارستان آدنبروک، کمبریج قرار داده و از او خواستند که دست‌هایش را در هوا تکان دهد، گویی در حال انجام یک بازی تنیس است. به طور شگفت انگیزی، بخشی از مغز او که به قشر پیش حرکتی معروف است، دقیقاً به همان روشی که در افراد سالم روشن می‌شود، روشن شد.
دکتر آدریان در دامه توضیحاتش اضافه کرد: این نتیجه شگفت انگیز به ما گفت که کارول باید دستورالعمل‌ها را درک کرده باشد و علاوه بر این، او توانسته بود آن‌ها را به یک پاسخ تبدیل کند. نه یک واکنش فیزیکی، مانند فشار دادن یک دست یا پلک زدن، بلکه یک پاسخ مغزی آگاهانه که بدون شک تأیید می‌کند که کارول با اینکه بیش از پنج ماه بود که از نظر فیزیکی واکنشی نشان نمی‌داد، اصلاً در کمای عمیق نبوده و آگاه است.
این تیم تحقیقاتی سپس تلاش علمی خود را یک مرحله جلوتر برده و با موفقیت با مرد جوانی که ظاهراً به مدت ۱۲سال در کما بود، ارتباط برقرار کرد. این فرد با تغییر الگوی فعالیت مغز خود در اسکنر برای نشان دادن بله یا خیر، توانست به دانشمندان بگوید که می‌دانست کجاست، چه مدت آنجا بوده و از تماشای تلویزیون چقدر لذت می‌برد. با این وجود، این شخص هیچوقت علائم فیزیکی نداشته و به پزشکان و پرستاران پاسخگو نبود.
به گفته دکتر آدریان، او و همکارانش تا سال ۲۰۱۶ (۱۳۹۵)، بیش از هزار بیمار در سراسر جهان را با استفاده از تغییراتی در تکنیک تصویربرداری مغزی، اسکن کرده و پس از یک بررسی علمی مستقل به این نتیجه رسیدند که بین ۲۰ تا ۲۵ درصد از افراد در کما، علیرغم ظاهر بی حرکت و سکوت، آگاه بوده و به هر مکالمه‌ای که در کنار بالین آن‌ها انجام می‌شود و هر تصمیمی که از طرف آن‌ها گرفته شده است، گوش می‌دهند.
در حالی که هیچ کس دقیقاً نمی‌داند که چه تعداد بیمار با حالت نباتی یا کمای عمیق در جهان وجود دارد، این پژوهش‌ها تأیید می‌کنند که ممکن است ده‌ها هزار نفر از آن‌ها آنطور که به نظر می‌رسند، نباشند. آدریان در انتها اضافه می‌کند که ناکامی در آزمایش هوشیاری با استفاده از فناوری‌هایی مانند fMRI، محروم کردن ده‌ها هزار بیمار آسیب دیده مغزی از یک مزیت مهم است: فرصت شنیده شدن، برقراری ارتباط با تیم بالینی و بستگانشان و مشارکت در تصمیم گیری‌ها در مورد درمان. زمان آن فرا رسیده که به آن‌ها اجازه دسترسی به این فناوری‌ها را بدهیم تا بتوانند یک بار دیگر جای خود را در میان ما و در سرزمین زندگان باز کنند.
